Boję się życia na planecie Ziemia
Niestety nie ma miejsca na chwilę spoczynku
Wszystko zasnute śmierci pajęczyną
Malarz stracił władanie ręką w tym ordynku
(to o Janie Chrząszczu)
Nie ma kto uzmysłowić grozy umierania
Patrzę zdumiony na brak świadomości
Zdechlaka na śmiertelnej desce maćka z szynku
Gdy się kończy stękanie i boleści miną
Wtedy wszystko powraca w nieświadome tory
Wątroba trawi zdechłe niejadalne mięso
Chodzisz po kuchni jak niegdyś po rżysku
Nieprzytomny od słońca na niebieskość chory
Wiesz że nie jesteś sobą na maluśką chwilę
Tu na łące, tu palto ubierasz do wyjścia
Lękowa schizotymia gładzi cię po pysku
Żeby ci się poruszył chuj o własnej sile
Ujrzenie świata nie jest rzeczą prostą
W falach chwilowych miękkiego istnienia
Co jest co nie jest twoim ziarnkiem prosa
Najwyżej jesteś pełną ropy krostą
Nic nie jest twoim nie jesteś swym skutkiem
Jakieś odruchy na ciepło na zimno
Odczuwasz skurczem bezmyślnego mięśnia
Piękno sadu pod śniegiem, w którym jesteś szkutkiem
