Ile razy konfiguracja sceny politycznej staje się korzystna dla prawicy, tyle razy czas krytyki jej poczynań gwałtownie przyspiesza. Rządy innych ugrupowań mają zawsze dyspensę przez krytykę odłożoną w czasie. Zwykle było to sto dni. Rządy prawicy są krytykowane od pierwszej chwili, a nawet z wyprzedzeniem. Krytykują, swobodnie antycypując, ci którzy już wiedzą, że będzie działo się źle. Krytykują też ci, którzy wczoraj głosowali za, ale zanim doszło do skonsumowania, również ich własnego sukcesu, już uważają, że sprawy biorą niekorzystny obrót.
Zastanawiające jest działanie właśnie tych drugich. Niby sami wspierali zwycięskie ugrupowanie, ale najwidoczniej chodziło im raczej o jego wyidealizowaną postać, dokładniej zaś o postać skrojoną według własnych wyobrażeń. Szczególnie zaś chodzi tu oczywiście o personalia, bo któż się lepiej zna na ludziach, jak nie ludzie życzliwi. Ostatnie zdanie dotyczy wielu komentarzy o rzekomej nietrafności decyzji w przedstawionej kilka godzin temu obsadzie przyszłej RM.
Do totalnej krytyki prowadzonej przez brzydko odchodzącą koalicję, dołączają się więc głosy wspierające nowy rząd, ale wspierające głównie przez wykazywanie ewidentnych (ich zdaniem) personalnych błędów przy jego tworzeniu. Tu zaś mamy cały katalog animozji osobistych i ostrzeżeń przed potencjalnymi zagrożeniami. Wszystko zaś w najlepszych intencjach. Jednak dobrymi intencjami piekło jest wybrukowane. Tym bardziej takimi, które są po zaistnieniu określonych faktów, a takim jest ogłoszenie składu RM, do niczego przydatne nie są.
Jaki jest efekt? Nie trudno przewidzieć. Przeciwnicy mogą wykorzystywać taką serdeczną krytykę w sposób dla nich korzystny. Proszę bardzo, nawet zwolennicy strony zwycięskiej widzą błędy, poważne błędy, a nawet błędy niewybaczalne. Czują się zapewne oszukani. A przecież my ostrzegaliśmy.
W tej notce świadomie nie wskazuję konkretnych osób. Ale każdy z tych, którzy chcą, nawet w najlepszych intencjach, ulepszać wspólne przecież dzieło, powinien wiedzieć, że jest skierowana do niego.
