Piękno nie ma w sobie nic, co można by zmienić, dodać, ująć. Z pięknem oko w oko, ucho w ucho, nos w oko, człowiek tylko jest. Aż jest. Bo piękno to pełnia. Kompletność. Całkowita. Piękno to zawsze absolut, ostateczna forma, przejaw fundamentalnego istnienia.
"Świat" podstawia dlatego w miejsce piękna wszystko inne. I dlatego przestaje człowiek - być. Zaczyna być cholera wie czym. Czymś innym niż mógłby być.
Samolot poderwał się z lotniska i pod sporym kątem szedł w górę. W tle mozaika zieleni i jakichś zabudowań. Gdzieś tam, rozbłyski karoserii samochodów, jak jakieś żuki po dalekiej drodze. Słońce. Szumią maszyny przycinające trawniki. Wszystko... jest, tak jak ten samolot, po którym przez chwilę przebiega odblask słońca, bo tak się właśnie złożyło.
Piękno przenosi nas do "tu i teraz", pokazuje, że samo istnienie - jest. I waga tego "jest" i piękno tego "jest", i znaczenie tego "jest", jest - niesamowite. Ale "świat" kradnie naszą uwagę, zauważenie tego "jest". Podstawia w to miejsce tysiące wrzeszczących i natarczywych zagrożeń, ekscytacji, tematów, emocji. I tak... rzeczywistość, czyli to co "jest" traci substancjalność. Zaczynamy żyć w innym życiu, stajemy się kimś innym, niż człowiekiem, zdolnym do odbioru piękna, do odczuwania "jest", do istnienia w taki właśnie sposób.
Ale, co to kogo obchodzi? Obchodzi. Mnie. Dlaczego? Nie wiem. Być może nie ma pytań. Istnieją tylko odpowiedzi.
Ale to - niemożliwe - powiesz. Ale... kogo to obchodzi?
