Wysłuchałem wystąpienia Prezydenta R.P. podczas uroczystości z okazji setnej rocznicy III Powstania Śląskiego. I obudziło ono we mnie potrzebę polemicznej reakcji. Nie łudzę się, że doczekam na nią odpowiedzi, ale postanowiłem nie milczeć i w swej niszy wyartykułować choć kilka zdań:
Mówi Pan o odzyskiwaniu Górnego Śląska. Narracja łudząco podobna do tej o Ziemiach Odzyskanych. Jakiś rachunek krzywd pomiędzy państwami, który owo „odzyskanie” wyrównuje?
Mówi Pan o „fundamentalnym znaczeniu Górnego Śląska”, bo przemysł, bo surowce, bo rozwój gospodarki. Czy słyszy Pan ton opowieści ufundowanej na kolonializmie w takim podejściu? Bo ten Śląsk o który upominają się powstańcy przecież przyda się, bardzo, Polsce do rozwoju gospodarczego.
Mówi Pan „wielki skarb, pozwolił na dynamiczny rozwój”. Czyj rozwój i czyim kosztem?
O ludziach mówi Pan z właściwą Panu emfazą, ale bez współ-czucia z nimi. W Pana wystąpieniu słyszy się, że mówią oni raptem gwarą, są jakimś żywiołem, co garnie się do Polski, a ona go łaskawie przyjmie. I będzie potem ewangelizować do prawdziwej polskości, ten ludek prostoduszny co, jak Pan był uprzejmy orzec, „własną piersią osłaniał”. Co go „poniewierka rozsiała po tym terenie”, cokolwiek miałoby to według Pana znaczyć.
Potem oczywiście jest podniosłe wezwanie „cześć i chwała bohaterom”. Komu, Korfantemu, którego Polska sanacyjna potraktowała co najmniej źle? Komu, tym ludziom co mówili po polsku jak potrafili, polskość jak skarb przekazywali z pokolenia na pokolenie, a potem ich dzieci w międzywojennej Polsce dowiadywały się od misjonarsko nastawionych kadr nauczycielskich, że polskość to coś zupełnie innego?
Pozostawiam Panu słowa mojego pradziadka: „suchy chleb jeść a w Polsce być”. Wątpię, że coś obudzą, poruszą.
