Między 5 a 19 stycznia w chińskim kalendarzu przypada najzimniejsza pora w roku w Chinach.
Jest to okres „lekkiego zimna” podczas którego przypada tradycjne święto „Làbā jié”, 腊八节. Trzy główne zwyczaje tego święta to oddawanie czci przodkom, jedzenie owsianki ryżowej i robienie czosnku.
Święto to istnieje od ponad tysiąca lat i ma miejsce ósmego dnia dwunastego miesiąca kalendarza księżycowego. Jest ono szczególnie popularne na północy kraju. Od czasów poprzedzających dynastię Qin podczas Święta Laby istniał zwyczaj składania ofiar przodkom i bogom, modląc się o dobre zbiory i szczęście. Początkowo było to święto buddyjskie upamiętniające oświecenie Buddy Siakjamuniego.
Według przekazów buddyjskich Siakjamuni przez wiele lat praktykował ascezę, zanim osiągnął oświecenie. Potem odkrył, że asceza nie jest drogą do ostatecznego wyzwolenia i postanowił ją porzucić. Spotkał wówczas pasterkę, która poczęstowała go strawą. Po zjedzeniu odzyskał siły, usiadł pod drzewem Bodhi medytując i osiągnął oświecenie.
Przed dynastią Qin (秦朝 Qíngcháo) w tym dniu świętowano nowe zbiory. Po I wieku naszej ery buddyzm był szeroko rozpowszechniony w Chinach. Święto było upamiętnieniem oświecenia Buddy Siakamuniego w wieku 35 lat. Podczas dynastii Qing (清朝 Qingchao) miały miejsce ceremonie związane z festiwalem Laba w świątyni Yonghe (雍和 Yōnghé) w Pekinie.
Święto stopniowo stało się świętem ludowym znanym pod nazwą 腊八节 (Làbā jié).
Do ważnej tradycji należy kult przodków.
Pod koniec roku pracownicy mają więcej wolnego czasu na przygotowanie się do złożenia ofiary przodkom. Powód, dla którego 12. miesiąc księżycowy nazywa się La Yue, ma wiele wspólnego ze zwyczajem składania ofiar.
Po pierwsze, kult przodków, zwany po chińsku „腊” (là) i składanie ofiar bogom, zwane „蜡” (là), oba często odbywały się w 12 miesiącu, co doprowadziło do tradycyjnej nazwy miesiąca księżycowego: làyuè (腊月).
Po drugie, zima to dla rolników okres poza sezonem, więc mają czas na znalezienie rzeczy, które mogliby spalić w celu oddania hołdu przodkom. Radykalne „腊” oznacza ofiarę z mięsa przodkom („月” symbolizuje mięso), oznacza też wosk.
Chiński znak „La” ma znaczenie historyczne i pojawia się w starożytnych tekstach, takich jak Księga Przemian i Obrzędów (Yijing, Księga przemian – jeden z najstarszych chińskich tekstów klasycznych).
Istnieje kilka legend na temat pochodzenia owsianki Laba: niektórzy twierdzą, że jest ona pochodzenia buddyjskiego; niektórzy mówią, że owsianka z czerwonej fasoli może wypędzić zło od dzieci. Inni mówią, że to ku pamięci biednego małżeństwa.
Zwyczaj jedzenia owsianki jest dobrze znany w całej historii, od dworu cesarskiego po zwykłych ludzi.
Mówi się, że najbardziej „autentyczna” owsianka została zrobiona w północnych Chinach, szczególnie w Beiping, obecnie Pekin.
Na północy kraju zwyczajowo podczas święta marynuje się czosnek w occie. Z czosnku usuwa się starą skórkę, następnie fioletowy czosnek zanurza się w occie ryżowym i umieszcza w szczelnie zamkniętym słoju aż do wigilii chińskiego Nowego Roku. Czosnek laba, który nabrał wówczas zielonego koloru, podaje się najczęściej do dań na zimno i makaronu.
Dla mieszkańców północy kraju jest niezbędną przyprawą podczas przyjęć.
Rodziny przyżądzają specjalne tofu z małych ziaren soi, kroją je na okrągłe lub kwadratowe kawałki, wydrążając mały otwór i zalewają osoloną wodą. Następnie tofu umieszcza się w przewiewnym miejscu, najlepiej w promieniach zimowego słońca. 
Podczas „Làbā jié” większość rodzin w regionach północnych Chin przygotowuje specjalne danie zwane 腊八粥 (làbāzhōu), składające się z ponad 20 składników. Przysmak jest robiony z białego i kleistego ryżu, czerwonej i białej fasololi, orzechów, głożyny pospolitej, cukru, imbiru, ciecierzyny oraz nasion lotosu.
Zhu Yuanzhang (cesarz Hongwu), założyciel dynastii Ming, zanim doszedł do władzy, żył w biedzie. W tych trudnych czasach jadł właśnie tak przygotowana owsiankę. Gdy został cesarzem, nakazał swym poddanym aby również ją jedli. 
W Tianjin o klimacie syberyjskim (północno-wschodnie Chiny) tradycyjnie w tym okresie spożywa się „huangyacai”, potrawę na bazie kapusty pekińskiej zawierającej wiele witamin takich jak „A” i „B”. Jest to świeży i delikatny produkt, nadający się do duszenia lub smażenia.
Z punktu widzenia dietetyki spożywane są takie produkty jak pstrąg, papryka, cynamon, por, koper włoski i pietruszka ...
Dobry jest „mongolski gorący kociołek” na bazie baraniny z dodatkiem sosu sojowego.
Należy jednak pamiętać, że zbyt duża ilość przypraw może powodować ostre zapalenie żołądka.
Stare chińskie przysłowie mówi:
Ćwicz w najzimniejsze dni zimy.
Zwykle ten okres jest najzimniejszy w Chinach i pozostaje najlepszą okazją na ćwiczenia i fizyczną pielęgnację ciała.
Aby się rozgrzać, dzieci uprawiaja „walkę kogutów”.
Ważne jest, aby utrzymać organizm w cieple.
"Gorący kociołek”, pieczone kasztany i grillowane bataty to trzy potrawy zalecane w niniejszej porze roku.
Zgodnie z teoriami tradycyjnej medycyny chińskiej należy spożywać pokarmy zawierające więcej energii życiowej „yang”, aby zapobiec uszkodzeniu narządów przez niskie temperatury. Zalecane jest spożywanie chili, kurczaka, wołowiny, jagnięciny, picie herbaty cynamonowej, dodawanie do potraw imbiru, czosnku, cebuli, papryki. Idealne są zupy na bazie porów i dyni.
Energia „yang” w żywności jest wzmacniana poprzez gotowanie, smażenie i grillowanie. Sezam, orzechy włoskie, rodzynki są również wskazane do jedzenia.
Wspaniały jest ryż gotowany na parze z zielonymi warzywami z dodatkiem kiełbasy i solonej kaczki.
Mieszkańcy Nanjing, stolicy Jiangsu, są przyzwyczajeni do „poważnego” traktowania „lekkiego zimna” i ta potrawa jest jedną z ulubionych.
Zgodnie z tradycją Kantończycy jedzą rano kleisty ryż. Dodają do niego wieprzowinę, kiełbasę i smażone orzeszki ziemne. Według tradycyjnej medycyny chińskiej, kleisty ryż działa tonizująco na śledzionę i żołądek w zimnych porach roku.
W tym okresie rozpoczyna się początek przygotowań do Święta Wiosny.
Od dzisiaj Chińczycy zaczynają zaopatrywać się w noworoczne dekoracje. Kupują wycinanki do dekoracji okien, petardy i lampiony.
