Janusz Piechociński ostatnio coraz głośniej krytykuje szefa swojej partii Waldemara Pawlaka. Świadczy o tym między innymi jego komentarz do zakończonych fiaskiem rozmów Pawlaka z Tuskiem w sprawie wspólnego projektu podwyższenia wieku uprawniającego do otrzymania emerytury. Piechociński powiedział, że obie strony, czyli zarówno premier, jak i minister gospodarki byli do tych rozmów nie przygotowani. Nie od dziś wiadomo, że Piechociński przebiera nogami, aby zastąpic Pawlaka na stanowisku przywódcy ludowców.
Sytuację Pawlaka w swojej partii w żaden sposób nie można porównywac do wodzowskiego modelu sprawowania przywództwa Tuska w Platformie czy Kaczyńskiego w PiS-ie. Jego pozycja jest dużo słabsza, a oponenci w ramach PSL-u, tacy jak Piechociński czy chociażby Marek Sawicki pozwalają sobie czasem na kąśliwe uwagi, bez obawy o to, że zostaną w jakiś sposób zdyscyplinowani.
O zmianie na fotelu lidera ludowców mówiło się dużo dwa lata temu po fatalnym wyniku Pawlaka w wyborach prezydenckich, kiedy został wyprzedzony nawet przez barwnego, ale nie branego raczej na poważnie, Janusza Korwina - Mikke. Niedoszło jednak do zmian u sterów ludowców i po bardzo dobrym wyniku w wyborach samorządowych i niezłym w parlamentarnych wydawało sie, że będzie mógł on liczyc przynajmniej na kilka lat spokojnego przewodzenia PSL-owi, rządzącemu w koalicji z Platformą.
Mamy w tej chwili jednak do czynienia z najpoważniejszym kryzysem w koalicji rządowej od 2007 r. Po raz pierwszy bowiem doszło do tak radykalnej różnicy zdań między PO a PSL-em w sprawie kluczowej i wywołującej ogromne emocje,czyli ustawy emerytalnej. Jeżeli obie strony nie dojdą do porozumienia, koniec współpracy stanie się faktem i ludowcy opuszczą rząd, a co za tym idzie ludzie PSL-u utracą dostęp do tzw. konfitur, czyli wysokich stanowisk w państwowych instytucjach i spółkach. Wtedy opozycja wewnątrz partii zapewne uzna Pawlaka winnym zaistniałej sytuacji i będzie głosic potrzebę zmiany.
Jedno jednak wydaje się pewne. PSL z Pawlakiem jako szefem czy bez niego pozostanie partią z największym potencjałem koalicyjnym na polskiej scenie politycznej, będącej tzw. języczkiem uwagi, której członkowie mają ogromne doświadczenie w obejmowaniu rządowych stanowisk, czy to w koalicji z lewicą, prawicą czy centrum.
MAREZ
