Może tak mintaj? Wziąłem do ręki, patrzę na etykietę. Nie mam czasu. To głupie. Tylko głupie ludzie patrzą na etykietę. Koszyk pełny zakupów nie ma czasu.
- Ale... trzeba jakoś żyć - myślał Japończyk. Ostry wiatr, fale i ta chrzaniona elektrownia. Czy to jego, ich wina? Trzeba jakoś żyć, statek zaczął wybierać sieci, setki i tysiące ryb prosto z oceanu. Sam tego jadł nie będzie. Przecież ciągle spuszczają tę promieniotwórczą wodę. Mniej teraz za to płacą, ale jakoś trzeba żyć.
Więc czytam obszar połowu, znaczy skąd ryba pochodzi, co ją trzymam w ręce. Nie wiadomo. Nie ważne. O - fao61. To na pewno okej. Dlaczego nie miałoby być okej? Czy naprawdę nie ma człowiek innych kłopotów na głowie? Jak to wszystko przygotować, no i w telewizji, co się dzieje...
- A gdzie jest Polska? - zapytał wice szef. Właściwie nie powinien. W Japonii podwładni nie zadają pytań. Ważne, że to wyjedzie. Nie wiadomo gdzie. Tam nas nie ma. To nawet nie my tam sprzedamy. Jakoś trzeba żyć.
- Po prostu nie piszcie tego na etykiecie! - wściekał się z-ca dyrektora marketingu.
- To co mamy pisać?
- Fao, fao durniu! Przecież ci durnie, nie skapują o co chodzi. Ludzie są tak głupi, że to działa - przytoczył słowa znanego biznesmana od bankowości i handlu nieruchomościami kościoła katolickiego.
Położyłem rybę z powrotem. W końcu fao61, to właśnie ten obszar połowów w ramach którego mieści się Fukushima. Kto by tam kupował ryby stamtąd? - zapytałem sam siebie. Wziąłem dorsza. Droższy i może wcale nie lepszy. Ale północny Atlantyk, o dziwo, tutaj obszar połowu był opisany słownie, językiem zrozumiałym dla kupującego.
W sumie, dbają o klienta. Od zawsze. Smacznego. I... to nic osobistego, to tylko biznes, jesteśmy tylko wsadem.
