Polscy dziennikarze przeklinają chyba tegoroczny sezon ogórkowy. Gdy na początku lata pozwolili sobie na widoczne intelektualne rozprężenie rzeczywistość łupnęła tych, którzy nie zdążyli przed nią uciec na urlop, szpadlem w potylicę. Najpierw pewien Norweg o poglądach w Polsce standardowych, a u niego określanych jako prawicowa ekstrema, urządził zbrojny rajd po obozie socjaldemokratycznej młodzieżówki zabijając blisko 80 osób, potem znaleziono martwego Andrzeja Leppera, a teraz jeszcze USA doznało uszczerbku na imperialnym prestiżu ze względu na obniżenie ratingu ekonomicznego.
Niestety, żadne z tych zjawisk nie wytrąciło naczelnych komentatorów z wakacyjnego otępienia. Z jednej strony szkoda, ale z drugiej -- czego można się spodziewać po takich tuzach żurnalizmu, czy raczej tuzkach (zbieżność fonetyczna wydaje się przypadkowa, ale jakże trafna definicyjnie...) jak Dominika Wielowiejska czy Agata Nowakowska?
Wybornym dziełem tego sezonu jest przenikliwa analiza o wymownym tytule “Działaczem być. Państwo w państwie, czyli klawe życie związkowców”. Osobiście radzę nie zawracać sobie głowy lekturą tego tekstu. Jest to słabiutka reprodukcja oklepanych już i zużytych antyzwiązkowych dykteryjek. “GW” zorganizowała po prostu coś na kształt rekolekcji i opublikowała materiał przypomnieniowo-dyscyplinujący. Tak na wypadek -- gdyby ktoś zapomniał co wypada dziś myśleć i mówić o związkach zawodowych. Optymistyczne wydaje się w tej sytuacji jedynie to, że polskie pismactwo wyczerpało już arsenał “argumentów”, których każdy przypadkowy układ daje stosunkowo spójną propagandową jednostkę. Jeżeli zdecyduje się kontynuować ten kierunek trzeba będzie się trochę napocić. Raczej niełatwo będzie bowiem zrzucić np. na Ryszarda Zbrzyznego odpowiedzialność za zamachy w Norwegii czy kondycję amerykańskiej gospodarki... Chociaż... Pożyjemy -- zobaczymy.
Bojan Stanisławski
