Od obrad Okrągłego Stołu minęło ponad 20 lat. Upłynął szmat czasu a w kraju zaszło mnóstwo przeobrażeń politycznych i cywilizacyjnych. I, nawet jeśli możemy odnosić inne wrażenie, swój finał – przynajmniej na poziomie świadomości społecznej – będzie wkrótce miała kwestia TW Bolka.
Niczym w przypadku terminalnie chorych pacjentów polskie kręgi opiniotwórcze przechodzą kolejne etapy godzenia się z prawdą opisane po raz pierwszy przez dr Elisabeth Kübler-Ross: zaprzeczenie (wypychanie tematu poza sferę tego, co się w ogóle rozważa), gniew (kpiny, obelgi i procesy przeciwko osobom tematem się interesującym), i negocjację (ciche przyznanie, że coś tam może kiedyś było przy podkreślaniu wszelkich okoliczności łagodzących). Aktualnie, jesteśmy chyba na etapie depresji („to wszystko nie ma dziś żadnego znaczenia, i w ogóle dajcie nam święty spokój”), po której musi nastąpić nieunikniona akceptacja.
Musi, ponieważ, tak jak nie uwierzę, że zdrowy facet w klubie ze striptizem będzie się interesował przede wszystkim tym, czy w lokalu mają świeżą rukolę, tak nie sądzie, że myślący obywatel* może zbywać wzruszeniem ramion agenturalny epizod z życia – bądź co bądź – jednej z ważniejszych postaci w najnowszej historii Polski. Gdyby ów brak zainteresowania był autentyczny, oznaczałoby to, że specjaliści od konsumpcji bezy na drugie śniadanie niewiele różnią się od bohaterów Pamiętników z wakacji – takich, którzy naprawdę gdzieś mają wszystko, co nie wpływa na bieżącą konsumpcję. Tak Bolka, jak i Jedwabne, kościelną pedofilie czy kolejny tysiąc ofiar jakiegoś nowego Pol Pota.
f
* No, chyba, że ów obywatel jest zwolennikiem solidarystycznej polityki społecznej. W takim razie wolno mu wzruszać ramionami niezależnie od tego, co by się wkoło niego działo.
