Długi i drogi pobyt męża marszałek Witek na oddziale OIOM nie jest jej prywatną sprawą. Ale to ona o uprzywilejowaniu swojego męża na oddziale intensywnej terapii zdecydowała. Pod naporem sprzeciwu społecznego, wspólnie z lekarzami ostatecznie blokowania miejsca kwalifikującym się do leczenia zaprzestała. Takich decyzji bliscy pacjentów w stanie wegetatywnym, jak też sami lekarze, z reguły nie podejmują oddzielnie. Tak jak decyzji o uporczywej terapii. Lekarze są od tego, żeby zawsze pomagać, bliscy pacjentów tak samo. Zatem zgoda, mówimy o pomaganiu. Mężowi p. Witek i jej samej pomagano tak, jak pozwalały okoliczności. Ale czy pozwalała etyka?
Ogląd uporczywej terapii zależny jest w dużej mierze od światopoglądu. Inaczej definiować ją bedą kierujący się racjonalnością i etyką naukowcy, inaczej lekarze katolicy. Stąd to szczególne zainteresowanie KK etyką w medycynie, stąd też KK wysiłki w forsowaniu etyki katolickiej i prób implementacji jej w medycynę.
Sprawa p. Witek jest przy okazji doskonałym przykładem, jak niepożądane jest naginanie uniwersalnej etyki do katolickich norm postępowania. Norm często wewnętrznie sprzecznych. Aborcja, eutanazja, korekta płci, czy w końcu uporczywa terapia, nie zakładająca w niektórych przypadkach pragnienia pacjenta naturalnego odejścia, to pola, gdzie etyka katolicka szczególnie inwazyjnie operuje. Nie licząc się z wolą chcącego samodzielnie decydować o sobie i o swoim ciele człowieka, chętnie za to stygmatyzując go i piętnując.
Marszałek Witek hospitalizację swojego męża na oddziale intensywnej terapii ostatecznie przerwała. Postąpiła etycznie z punktu widzenia szeroko rozumianej sprawiedliwości społecznej. Lecz uwolniła tym zarazem lawinę pytań. W tym tak ważne jak te, czy nagle zmieniła może poglądy, a tym samym wyznawany system etyczny, czy jej mąż mógłby dzisiaj żyć, gdyby wspólnie z lekarzami nie przenieśli jej do zwykłego hospicjum.
