Kilka słów na temat układania się brytyjskich żołnierzy z mediami i tego, co napisał na ten temat Bartek Węglarczyk. Brytyjski MON miał do wyboru: albo czekać, aż w gazetach ukażą się przecieki, albo spróbować jakoś kontrolować cały proces. Dlatego wydał zgodę żołnierzom na umawianie się z prasą. Wyszło oczywiście bez sensu, bo relacje pojmanych są wewnętrznie sprzeczne, a ludzie są oburzeni, że żołnierze, którzy nie mają nic do powiedzenia robią kasę na swoich wątpliwej rangi przygodach, zwłaszcza, że w Iraku i Afganistanie brytyjscy żołnierze rzeczywiście co dzień ryzykują i tracą życie, a nikt im nie płaci tysięcy funtów za relacje.
Jeszcze tylko jedna uwaga: żołnierze biorą pieniądze, bo ktoś im je proponuje i daje. Cała afera pokazuje nie tylko degrengoladę żołnierzy, ale obecną rolę mediów: nie cofną się przed niczym, jeśli można na tym zarobić. Nie wiem czy nasz MON w podobnej sytuacji pozwoliłby na obwożenie żołnierzy po mediach, ale założę się, że polskie gazety postąpiłyby dokładnie tak samo jak brytyjskie. Ciągnęłyby historię ile wlezie, a na koniec wyplułyby resztki. Być może u nas odbyłoby się to jeszcze przy fanfarach dla ”bohaterów” i dźwiękach Mazurka Dąbrowskiego.
