Prezydent Barack Obama krytykując ostatnio decyzję budowy przez Izrael nowych osiedli żydowskich na palestyńskich terytoriach okupowanych, nazwał politykę żydowską, „polityką autodestrukcyjną”.
To ważne spostrzeżenie, gdyż polityka prowadząca do samozagłady ma w Izraelu długie i bardzo bogate tradycje. Zrodziła się ponad pół wieku temu, jeszcze przed proklamacją państwa Izrael, kiedy żydowscy terroryści z syjonistycznej organizacji Irgun, pod dowództwem Menachema Begina, 22 lipca 1946 roku wysadzili w powietrze brytyjską kwaterę główną znajdującą się w jerozolimskim hotelu King David. W zamachu zginęło 91 osób, w tym 17 Żydów.
Uderzenie w Brytyjczyków, patrząc w krótkim dystansie, przyniosło Żydom wymierne korzyści, gdyż spowodowało brytyjską rezygnację z Mandatu Palestyńskiego i ułatwiło proklamowanie państwa.
Patrząc wszakże w nieco szerszej perspektywie, terrorystyczny zamach na hotel King David, był dla Izraela nieszczęściem, bowiem na długie lata przyczepił Żydom etykietkę krwawych terrorystów, zaś w latach 70-tych odebrał im moralną legitymację do oburzania się na palestyńskich zamachowców atakujących cele izraelskie.
***
Podobnie niekorzystne rezultaty przyniosła Izraelowi kolejna bandycko-terrorystyczna akcja, tym razem przeprowadzona w Egipcie. Jak podaje Wikipedia:„We wczesnych latach 50. XX wieku Stany Zjednoczone zaczęły prowadzić aktywną politykę względem Egiptu. Kontrastowało to z poczynaniami Wielkiej Brytanii, która przestała już być światową potęgą kolonialną. Izrael obawiał się takiego stanu rzeczy, zwłaszcza wycofania oddziałów brytyjskich znad Kanału Sueskiego. (…) Latem 1954 r. agenci żydowscy umieścili bomby w budynkach znajdujących się w Egipcie, ale w większości należących do Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Uczynili to z nadzieją, że winą za eksplozje zostanie obarczone: Bractwo Muzułmańskie, komuniści, nieokreśleni malkontenci lub lokalni nacjonaliści. (…) Działania te miały zdestabilizować sytuację wewnętrzną w Egipcie, a co za tym idzie zablokować wycofywanie brytyjskich sił zbrojnych z regionu. (…). 2 lipca grupa [zamachowców] przeprowadziła atak bombowy na budynek poczty w Aleksandrii, a 14 lipca zaatakowała w ten sam sposób biblioteki amerykańskiej agencji informacyjnej w Aleksandrii i Kairze, a także brytyjski teatr. Bomby domowej roboty, składające się z kwasu w torbie umieszczonej nad pojemnikiem z nitrogliceryną zostały podłożone m.in. w książkach, które umieszczono następnie na półkach bibliotecznych. Kilka godzin później, gdy kwas przeżarł torby, bomby wybuchły, powodując nieznaczne szkody materialne, nie zabijając i nie raniąc nikogo.
Operację nadzorował izraelski agent Avraham Seiderberg (Avri Elad). Egipskiemu kontrwywiadowi udało się aresztować jednego z zamachowców, Philipa Natansona w Rio Theatre, kiedy bomba przedwcześnie wybuchła w jego kieszeni. Gdy Egipcjanie przeszukali jego mieszkanie, odkryli tam dowody na istnienie całej siatki wywiadowczej, wraz z nazwiskami współpracowników Natansona. Kilku z nich zostało aresztowanych, włączając w to egipskich Żydów i Izraelczyków. Pułkownikowi Darowi i Seidenbergowi udało się zbiec. Jeden z agentów był torturowany w egipskim więzieniu, w następstwie czego zmarł. Inny – urodzony na Węgrzech Meir Max Bineth – popełnił samobójstwo. Proces sądowy pozostałych schwytanych agentów rozpoczął się 11 grudnia i trwał do 27 stycznia 1955 r. Dwaj agenci – Moshe Marzouk i Shmuel Azar – zostali skazani na śmierć przez powieszenie, reszta otrzymała kary długiego więzienia.”
Prowokacja w Egipcie przyniosła bardzo wiele szkód Izraelowi. Państwo to na wiele lat straciło wiarygodność na arenie międzynarodowej. Przede wszystkim wobec swoich najważniejszych sojuszników – Wielkiej Brytanii oraz USA.
Wizerunek Izraela do dziś cierpi z tego powodu. Słowa Baracka Obamy dowodzą, że pamięć „autodestrukcyjnych” (czyt. idiotycznych) działań Izraela nie zginęła w korytarzach Białego Domu.
Inne tematy w dziale Polityka
