Galilejczyku, piąteczka!

Aktualnie odbywające się zawody w przeciąganiu Jezusa z prawa na lewo samemu zainteresowanemu – kimkolwiek, gdziekolwiek, i o ile, jest – muszą dostarczać niezłej rozrywki. Wymaga się bowiem od niego, by stał się symbolem lewicy, która sama co prawda nie wie, kim jest, ale za to doskonale wie, i to głównie głosi, że jest nam do szczęścia niezbędnie potrzebna. Chrystus miałby więc służyć swym logo tym, którzy się niezmiernie kłopoczą obroną jednostki przed opresyjnym społeczeństwem, a jednak momentalnie tracą szacunek do praw indywidualnych, gdy pojawia się na horyzoncie szansa by kogoś lubianego wyemancypować z konieczności samodzielnego zdobywania pożywienia kosztem osób lubianych mniej. Oczekuje się też, że Jezus zapewni sponsoring medialny humanistom, którzy walczą o zdrowie i bezpieczeństwo kobiety, o jej samorealizację zawodową, społeczną i seksualną, ale gdy ta zaangażuje się w działalność polityczną po niewłaściwej stronie, lub zacznie się domagać pełnej informacji na temat przyjmowanego preparatu hormonalnego, posyłają tępe babsko do garów.

Podobno Jezus jest tak potężny, że potrafi nas wszystkich zbawić (choć na marginesie warto zauważyć, że nie jest to jakieś specjalne osiągnięcie, skoro Krzysztof Kłopotowski też tak umie), ale nie jestem jednak pewien, czy jego miłość i cierpliwość są tak wielkie, by angażować swoje, nadludzkim trudem wypracowane wizerunek i markę w przedsięwzięcia organizowane przez ludzi, którzy najwyraźniej nie wiedzą, czego chcą; którzy ścierają dziennie setki klawiatur udowadniając, że Boga nie ma, nie było i nie będzie, że ciemność zabobonu rozjaśni nam światło delikatnego rozumu, lub chociaż żarówka 100W, a jednocześnie od lat z uporem starają się przydać różnym tezom wiarygodności powołując się na opinie jakiegoś żydowskiego obsmarkańca sprzed 2000 lat, który podobno nigdy nie istniał.