Kościół Chrystusowy: Dlaczego tak wiele konstruktów, a tak mało świątyń z żywych kamieni?

Prawda w gruzach: Czym jest Kościół, gdy nie ma go w sercach?

"Prawda jest jak lew. Nie musisz jej bronić. Wypuść ją na wolność, a obroni się sama." — Augustyn z Hippony

 Czym jest Kościół? Kiedy zadamy to pytanie przypadkowemu przechodniowi, najczęściej usłyszymy odpowiedź: "To budynek." Czasem: "To ksiądz." albo "To religia." Rzadko kto powie: "To my." I właśnie tutaj zaczyna się historia, a może dramat, współczesnego chrześcijaństwa.

W poszukiwaniu zagubionego Kościoła: Od idei do rzeczywistości

 Współczesny świat w szaleńczym pędzie za rzeczami materialnymi zdaje się zapominać o tym, że to, co najważniejsze, jest niewidzialne. Kościół, według słów Biblii, nie jest budowlą z kamienia. Jest żywym organizmem, ciałem Chrystusa, którego każdy wierzący jest niepowtarzalnym członkiem. Pismo Święte mówi jasno, że to nie świątynia z marmuru, ale wspólnota ludzi zbudowanych na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus. Dlaczego więc tak wielu z nas poszukuje Boga w murach, zamiast w drugim człowieku?

 Media, a co za tym idzie, opinia publiczna, koncentrują się na spektakularnych upadkach. Kolejne afery, skandale, podziały — to one przyciągają uwagę i generują kliknięcia. Ale czy to jest obraz całego Kościoła? Z pewnością nie. Jednak to właśnie te negatywne narracje, wzmocnione przez medialny szum, mają szansę przysłonić prawdziwe oblicze wiary. Prawda jest jednak taka, że zagubienie Kościoła jest często zagubieniem ludzkiego serca. Oddzielamy się od siebie, zamykamy w swoich lękach, a Kościół przestaje być wspólnotą, stając się jedynie zbiorem samotnych jednostek. Zamiast budować się nawzajem, stajemy się architektami duchowej pustki.

 Kolejnym aspektem tej zagmatwanej sytuacji jest fakt, że my, chrześcijanie, stajemy przed poważnymi wyborami. Czy będziemy angażować się w życie Kościoła, przeznaczając na to nasz czas, energię i talenty, ryzykując materialne koszty, czy też pozostaniemy na uboczu, licząc na to, że ktoś inny wypełni powołanie? Pismo zachęca, abyśmy nie opuszczali wspólnego zgromadzenia i byśmy inwestowali swoje dary dla wspólnego pożytku. Jeśli każdy z nas zaniedba to wezwanie, Kościół — jako żywe ciało — po prostu przestanie funkcjonować. A to ma swoją cenę. Materialne konsekwencje bierności są subtelne, ale dotkliwe: spadek darowizn, brak rąk do pracy charytatywnej, opustoszałe kościoły i pustka w sercach. Tracimy nie tylko wspólnotę, ale też sens i cel. Zamiast budować na skale, budujemy na piasku.

 Jednocześnie, nie można zapominać, że prawdziwa wiara wiąże się z trudnym wyborem. Być z Chrystusem, oznacza odseparować się od tego, co jest na świecie. Nie oznacza to jednak odcięcia od ludzi, ale od światowych praktyk, które oddalają nas od Boga. Być w Kościele to być w rodzinie Bożej, co oznacza wierność Jego przykazaniom, ale również miłość i świadectwo.

Dramat Kościoła nie rozgrywa się w budynkach, ale w sercach wiernych. Nie chodzi o to, aby obwiniać instytucje, ale aby spojrzeć na siebie samych i zadać sobie pytanie: czy jestem żywym kamieniem, czy tylko elementem dekoracji? Prawdziwy Kościół istnieje tam, gdzie ludzie kochają się nawzajem i wspólnie budują Królestwo Boże. To wspólnota, która wzrasta, gdy każdy z nas podejmuje odpowiedzialność i angażuje się. To nie jest teoria, to praktyka, za którą stoją konkretne szanse: na życie w jedności, na doświadczeniu pełni wiary i na trwały cel. Ale jest też ryzyko, że pozostając biernymi, sami zniszczymy to, co jest nam dane – naszą duchową rodzinę.

_{Oprac. redaktor Gniadek}

_{Fot. ilust. onet.pl - "Polska Misja Katolicka w Anglii i Walii to Kościół z żywych kamieni ...}