Pojęcie niepodległości w dzisiejszym rozumieniu w ówczesnym czasie nie istniało – wyjaśnia Łukasz Jędrzejczak kustosz sali średniowiecza w Muzeum Wojska Polskiego. Świat postrzegany był jako uporządkowany i zhierarchizowany system. Na szczycie tej drabiny stał cesarz i tylko jego w pewien sposób możemy uznać za w pełni niezależnego władcę (władza świecka). Suwerenem władzy duchowej był papież. W XI i XII wieku miały miejsce co prawda spory pomiędzy władzą papieską i cesarską. Jeśli chodzi o sytuację państwa polskiego u początków jego powstania, to wszystko zależało od tego czy rządził król czy książę. Wyniesienie do rangi królestwa dawało pełną niezależność i honorową zależność od cesarza. Wyrażało się to m.in. tym, że Mieszko, jako książę, musiał płacić trybut cesarzowi oraz nie mógł występować zbrojnie przeciwko niemu. Choć z drugiej strony prowadził w miarę niezależną politykę. Z kolei Bolesław Chrobry w projektach politycznych Ottona III był postrzegany jako bliski współpracownik cesarski. Uwieńczeniem tej niezależności Polski była jego koronacja. Jeszcze raz warto podkreślić, że pojęcie niepodległości w tamtym czasie wynikało z natury państwa, oraz z tego czy było to księstwo czy królestwo. W tym kontekście należy podkreślić i zapamiętać datę 1025 r. kiedy to Bolesława Chrobrego koronowano na króla i od tej daty można mówić w pewnym sensie o pełnej niezależności państwa.
