Jest taka orientalna zasada, której mądrość wypada docenić. Mówi ona bowiem, że debili w swoim kraju trzeba bezwzględnie tępić, zaś gorąco ich wspierać u swoich sąsiadów.
W celu egzemplifikacji stosowania owej zasady przytoczę przykład z ostatniego czasu. Poniekąd z tej zasady wynika również moja refleksja i ocena używania jakie ostatnio urządziła sobie hołota spod znaku sierpa i młota, w związku z decyzją Benedykta XVI.
Równolegle do tematu wieści z Watykanu idzie temat filmu „W imię...” Małgorzaty Szumowskiej pokazywanego na festiwalu w Berlinie. Niemieckie media rozpływają się w pochwałach jakie to „nowoczesne, odkrywcze, niebanalne i poruszające”. Do tego mówi się, iż film nie jest atakiem na kościół - a li tylko opowieścią o takiej, a nie innej miłości.
Tymczasem reżyserka sama powiedziała, że jej film jest refleksją nad obecnym stanem kościoła. TAK! Brawo! Ktoś to wreszcie powiedział! Każdy ksiądz to homoseksualista i pedofil! Ludzie na pewnym poziomie o tym wiedzą. W tym wypadku chyba uczciwiej jest powiedzieć: ludzie pod pewnym poziomem o tym wiedzą.
W podobnej logice można powiedzieć tak: skoro zmarły „gwiazdor” BBC okazał się pedofilem, to każdy dziennikarz BBC jest pedofilem i to środowisko powinno zmierzyć się ze swoim problemem. Podobnie ze sprawą Josefa Fritzla. Skoro Austriak okazał się pedofilem to może wszyscy Austriacy są pedofilami wykorzystującymi swoje dzieci. To może genialna reżyserka o tym zrobi film?
Tylko ciekawe czy kto podjąłby się obrony Szumowskiej w procesach o zniesławienie. Dla niej kompromitujących i kosztownych w efekcie. Kościół nie skarży nikogo o zniesławienie. Dlatego walenie w kogoś kto wiadomo, że nie odda jest gestem plugawym i żałosnym. Jednak w reakcji prasy niemieckiej widać realizację zasady, o której pisałem wcześniej. A Szumowskiej radość.
