Podzielona Polska

jest faktem. Na ile wynika to z faktycznego rozdźwięku pomiędzy pracowitymi liberałami a leniwymi rozmodlonymi socjalistami, a na ile jest to wynikiem szczucia tych drugich na pierwszych przez Katschoren Brothers i ich kamandę - nie wiem. Ale z faktami nie zwykłem się kłócić.

Rewolucja zawsze jest ciekawsza od nudnej pracy - dlatego wzbudza zainteresowanie gawiedzi. Idee sprawiedliwości społecznej a la Janosik podobają się wszystkim nieudacznikom i nierobom. Na dziś ostatni Kaczor przebrał się w ornat i na mszę dzwoni. Gdybym go nie znał, może i bym kupił - bo trzeba mu przyznać, że jak każdy dobry oszust, jest w swej nowej roli przekonywujący. Głosi ewangelię pojednania, ekumenizmu, choć do etapu wybaczenia nie dochodzi.

Ale nie wymaże z mej pamięci pasma kłamstw, jakimi karmił społeczeństwo uprzednio - od samego początku swej kariery politycznej. Znając przeszłość Wałęsy promował go na prezydenta. Potem opluwał swego protegowanego i palił jego kukły. Kampanię w 2005 zaczynał pod znakiem POPiS-u, by pod koniec wyskoczyć z pustą lodówką i wdać się w handel stołkami z Lepperem. Cała kadencja rządów PiS to był istny festiwal kłamstwa - poczynając od stwierdzenia, że nie zostanie premierem, przez najrozmaitsze brudne gierki i kopanie dołków pod wspólnikami - afera gruntowa - po obietnice, że z ludźmi podłego autoramentu nigdy, by za dwa dni znowu powołać Leppera do rządu.

Dlatego nie wierzę w cudowne nawrócenie Kaczora. On pozostanie sobą do końca. Zawziętym, pamiętliwym i mściwym nieudacznikiem, którego jedyną bronią jest kłamstwo.