Od jakiegoś czasu obserwuję, jak wojujące prawactwo odsłania swoją prawdziwą, socjalistyczną twarz. Oczywiście - jest to twarz zupełnie nowa, a jednak bliźniaczo podobna do tej uciętej 23 lata temu. Prawa ludu pracującego zastępuje solidaryzm społeczny. Nie jest to żadna nowa jakość, to te same brednie, ubrane w nowe słowa.
Socjalizm jest sprzeczny z naturą. Zakłada, że ludzie są wyłacznie dobrzy i altruistycznie nastawieni. Że w imię idei będą z entuzjazmem pracować na innych, o sobie zapominając. Dopóki socjalizm jest tylko niedosiężnym celem, to wszystko brzmi pięknie. Wszędzie, gdzie socjalizm zwycięża, okazuje się natychmiast, że ludzka natura jest silniejsza od najpiękniejszych ale utopijnych idei.
Ludzi na Ziemi jest już tak dużo, że wszystkie zasoby dawno zostały podzielone. Nie ma już plam na mapie, kontynentów do odkrycia, krain do opanowania i eksploatacji kolonialnej.
Mimo to możemy się utrzymać, pod warunkiem odpowiedniego zorganizowania pracy.
Takie warunki zapewnia kapitalistyczna konkurencja i wolny rynek z państwem dbającym, by nikt na tym rynku nie został monopolistą. Tylko zawzięta rywalizacja mniej więcej równych podmiotów prowadzi do rozwoju.
Socjalizm to władza monopolu - a to oznacza stagnację i regres. Socjalistyczne państwo jest gorszym wyzyskiwaczem, niż krwiopijca kapitalista. Solidarność 80-81 to był bunt robotników przeciwko wyzyskowi - ale oni nie chcieli kapitalizmu. Oni chcieli socjalizmu i nie potrafili zrozumieć, że właśnie go mają w pełnej okazałości.
Dziś z rozbawieniem patrzę na setki tysięcy komunistów, protestujących na ulicach Warszawy. Z rozbawieniem, bo ci ludzie mają się za prawicę, jednocześnie wygłaszając czysto komunistyczne teksty.
Skończył się czas łatwego życia białego człowieka. Nie ma już kolonii, srebra rodowe się kończą, doszliśmy też do granicy możliwego zadłużenia. Ziemia stała się globalną wioską. Nie da się na dłuższą metę utrzymać dotychczasowego poziomu życia w Europie i Stanach. Albo się weźmiemy do pracy, albo cywilizacja białego człowieka się skończy.
