„Polskie państwo istnieje tylko teoretycznie” – taki komunikat przekazał niedawno przy biesiadnym stole jeden z ministrów Najjaśniejszej Rzeczpospolitej swemu koledze, prezesowi Narodowego Banku Polskiego.
Mnie natomiast od dłuższego czasu państwo zarządzane przez owego ministra kojarzyło się z wychodkiem, w którym smród bije od samej góry, a społeczeństwo dyskretnie zatyka nos i udaje, ze to perfumeria.
I stale przypominały mi się słowa z listu Józefa Piłsudskiego do Feliksa Perla:
[…] Walczę i umrę jedynie dlatego, że w wychodku, jakim jest nasze życie, żyć nie mogę, to ubliża – słyszysz – ubliża mi jako człowiekowi z godnością nie niewolniczą. Niech inni się bawią w hodowanie kwiatów czy socjalizmu, czy polskości, czy czegokolwiek innego w wychodkowej (nawet nie klozetowej) atmosferze – ja nie mogę! To nie sentymentalizm, nie mazgajstwo, nie maszynka do ewolucji społecznej, czy tam co, to zwyczajne człowieczeństwo. Chcę zwyciężyć, a bez walki, i to walki na ostro, jestem nie zapaśnikiem nawet, ale wprost bydlęciem, okładanym kijem czy nahajką. Rozumiesz chyba mnie.
[…] Chcę właśnie sobą, którego nazywano i szlachetnym socjalistą, i człowiekiem , o którym nawet wrogowie paskudztwa głośno nie powiedzą, człowiekiem zresztą, który ma trochę zasługi w kulturze ogólno-narodowej, podkreślić tę gorzką bardzo prawdę, że w społeczeństwie, które walczyć o siebie nie umie, które się cofa przed każdym batem, spadającym na twarz, ludzie ginąć muszą nawet w tym, co nie jest szczytnym, pięknym i wielkim. No to tyle. […]
(Józef Piłsudski. List do Feliksa Perla, [w] Wybór Pism, Wydawnictwo Ossolineum, Krakow 1999, s. 69-70)
Dzisiaj stało się coś, co daje trochę nadziei na przełom. Może wreszcie polskie społeczeństwo zacznie walczyć o siebie. Przestanie się cofać przed ciosami zadawanymi przez różnych żulików po kursach GRU, ucharakteryzowanych na polityków i biznesmenów. Może zrzucimy z pleców ten worek kamieni, który dźwigamy od ćwierć wieku i zaczniemy żyć w normalnym państwie.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
