„ 100 znanych osobistości podpisało apel o miłosierdzie i humanitaryzm. Przeciwko nienawiści, groźbom i rasizmowi. Nie w Polsce. W Szwecji.”
Taką informację możemy przeczytać dzisiaj w notce:
http://tekstykanoniczne.salon24.pl/667234,100-znanych-osobistosci-podpisalo-apel-o-milosierdzie
Następnie autor wymienia niektórych sygnatariuszy tego apelu. Dalej następują zwyczajowe połajanki i pomstowania na polski rasizm, ksenofobię i oskarżenia o nazizm (?).
Mam nadzieję, że apel tych wybitnych postaci szwedzkiego życia publicznego spotka się z adekwatną reakcją Unii Europejskiej.
Skorzystam z okazji i przypomnę, że w kwietniu br. papież Franciszek wezwał Unię Europejską do zapobiegania zatonięciom statków z migrantami. Przypomniał, że są to „mężczyźni i kobiety tacy jak my”, którzy głodni, prześladowani, wykorzystywani, będący ofiarami wojen, „szukali lepszego życia”. Zaapelował też o równomierny rozdział uchodźców w krajach UE.
O pomocy dla nich rozmawiał już w 2013 r. z wysokim komisarzem ONZ ds. uchodźców António Guterresem.
No, ale to był przecież apel papieża, czyli przywódcy tego katolickiego ciemnogrodu, więc „Głuche milczenie było mu odpowiedzią”. Jestem przekonana, że apel 100 wybitnych osobistości ze Szwecji zostanie wysłuchany z należytą uwagą.
A przy okazji przyjrzyjmy się co robi w sprawie pomocy uchodźcom polski katolicki ciemnogród.
Otóż polscy katolicy słuchają z należną uwagą nauk papieża Franciszka, który wielokrotnie wzywał ich nie tylko do modlitwy za tych, którzy musieli opuścić swe domy i kraje, ale i do podejmowania konkretnych działań na ich rzecz.
- Popieram dzieło tych, którzy niosą im pomoc i pragnę, aby wspólnota międzynarodowa zgodnie i skutecznie działała na rzecz zapobiegania przyczynom przymusowej migracji.Zachęcam też was wszystkich byście prosili o przebaczenie za osoby i instytucje, które zamykają drzwi ludziom poszukującym miejsca do życia, rodziny, bezpieczeństwa - mówił w czerwcu br.
W Polsce działa sekcja Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Jej przewodniczący, ks. Mieczysław Cisło wskazuje, że Kościół w Polsce pomaga głównie uchodźcom na Bliskim Wschodzie.
Od 2007 r. w ramach projektu „Exodus” z Iraku udzielano pomocy chrześcijańskim uchodźcom opuszczającym Irak z powodu prześladowań, jakie wybuchły w tym kraju po 2003 r.
Zorganizowano pomoc dla obozów w irackim Kurdystanie - w Erbilu, Ankawie, Dahuku – dostarczając tam żywność, lekarstwa i inne produkty pierwszej potrzeby. Ponadto w obozach dla uchodźców wybudowano cztery szkoły, aby dzieci i młodzież mogły kontynuować naukę. Zbudowano również Wioskę im. Ojca Werenfrieda. Jest to 150 kontenerów mieszkalnych, w których mieszka ok. 1000 osób.
Od 2012 r. Papieskie Stowarzyszenie PKWP mocniej zaangażowało się w pomoc dla Syrii. Jak mówi dyrektor polskiej sekcji PKWP:
„Pomagamy w Rableh, Homs, Aleppo, Damaszku - wszędzie tam gdzie trwająca wojna przybiera najokrutniejsze oblicze. Wspieramy również ośrodki zdrowia w Libanie, które otwarte są specjalnie dla uchodźców z Syrii czy Iraku. Pomagamy w zakupie żywności, wody, lekarstw, ubrań i opału na zimę dla ludzi żyjących w obozach. Współfinansujemy licznym rodzinom wynajem mieszkań. W Damaszku, w szpitalu prowadzonym przez wspólnotę Wincentego a Paulo finansujemy roczną dializę, z której każdego dnia korzystają cztery osoby.”
Od 2014 r. Pomoc Kościołowi w Potrzebie przeznaczyła 28,8 mln zł na opiekę duszpasterską oraz charytatywną dla uchodźców z Iraku, a także 17,2 mln zł - zwłaszcza na pomoc w tzw. sytuacjach kryzysowych - dla syryjskich uchodźców w Syrii oraz poza jej granicami.
Jeśli chodzi o uchodźców przybywających do Polski, to wspiera ich Caritas Polska, która tworzy Centra Pomocy Migrantom i Uchodźcom. Są one odpowiedzialne za udzielanie wsparcia cudzoziemcom, którzy znaleźli się w Polsce. W 2014 r. pomogły ponad 3 tys. uchodźcom, zapewniając im m.in. wsparcie socjalne, edukacyjne i psychologiczne.
Pierwszą diecezją w Polsce, która zadeklarowała gotowość przyjęcia uchodźców jest diecezja opolska. Bp Andrzej Czaja zaoferował, że przyjmie 50 rodzin z Syrii. Zamieszkają one w dwóch ośrodkach: „Skowronek” w Głuchołazach i „Rybak” w Głębinowie. Ośrodki, które na co dzień zajmują się wypoczynkiem dzieci, młodzieży oraz gości z całego kraju, przygotowały już część hotelarską, gastronomiczną i szkolno-edukacyjną dla rodzin z Syrii. Przyjęcie gości może nastąpić w każdej chwili.
Jedna ze wspólnot chrześcijańskich, działających na terenie archidiecezji wrocławskiej postanowiła przyjąć cztery rodziny z Syrii. Mówi metropolita wrocławski abp ks. Kupny:
„ Wspólnie podzielili pomiędzy siebie obowiązki dotyczące opieki nad uchodźcami. Chodziło bowiem o to, by zapewnić im mieszkanie, wyżywienie, stopniowo wprowadzać ich w naszą kulturę, uczyć zasad funkcjonowania w mieście. Wspólnota solidarnie ponosi koszty utrzymania uchodźców i trudno mieć im za złe, że nie przyjęli np. kilkudziesięciu rodzin. Dokładnie rozpoznali swoje możliwości i zadecydowali, iż są w stanie pomóc takiej a nie innej liczbie osób. Podobnie jest w przypadku ośrodków Caritas, które przyjęły lub zadeklarowały przyjęcie określonej liczby uchodźców. Jest to gest otwartości serca, gotowości dzielenia się tym, co posiadamy.”
Dyrektor Caritas Polska, ks. Marian Subocz, zwraca uwagę na to, że nie wystarczy uchodźców przywieźć do Polski. Trzeba zapewnić im nocleg i wyżywienie. Trzeba przygotować ich do zamieszkania w nowej społeczności. Trzeba w końcu zapewnić im opiekę i znaleźć zajęcie. Część z nich chce uzyskać azyl w Polsce, lecz większość uchodźców po przekroczeniu polskiej granicy chce przedostać się do Niemiec lub Francji. Pobyt w Polsce jest tylko etapem w wędrówce za lepszym życiem.
http://gosc.pl/doc/2683632.Europa-Jak-Kosciol-pomaga-uchodzcom
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
