Krótka jest wędrówka na tej ziemi i dotarcie do celu zagwarantowane. Tymczasem człowiek, zwłaszcza człowiek współczesny, traktuje tę wędrówkę jako wieczną tułaczkę, może nawet jako wieczną przygodę. Tak wielką przykłada wagę do samego wędrowania, że zupełnie zapomina o jego celu. Stara się wręcz zapomnieć o celu podróży za wszelką cenę. Odwrotnie niż w przypadku każdej innej podróży, która niezależnie od tego jak byłaby atrakcyjna i urozmaicona, ma sens tylko wówczas, gdy prowadzi do celu, czyli osiąga z góry założony kres. Proszę więc Boga, abym zawsze, wszystko co mi się zdarza podczas tej wędrówki, powierzał Jemu samemu. Tylko Bóg może nadać właściwy sens wysiłkom mojej dobrej woli i tylko On może zapobiec mojemu zniechęceniu. Tylko On może zapobiec wypadnięciu z drogi na pobocze, czy nawet w przepaść. Boże nie dopuść abyśmy ulegli pokusie! Jezu zmiłuj się nad nami!
