Czas jest nieodzownym składnikiem istnienia, jest więc, być może, najcenniejszym darem jakim Bóg obdarowuje stworzony przez siebie świat. A jak się ma człowiek do czasu? Nijak się nie ma. Człowiek zajmuje się głównie marnowaniem czasu – te nieliczne chwile, które człowiek wykorzystuje zgodnie z ich przeznaczeniem, to te, w których spełnia Wolę Bożą. To przecież Bóg, Dawca czasu, określa dokładnie jego przeznaczenie. Kto jak kto, ale Bóg na pewno wie dokładnie co robi. Ja zwykle nie wiem, a jak już wiem, to tylko mi się zdaje, bo wszystko co czynię i co zaniedbuję, dzieje się w teraźniejszości, a skutki będą w przyszłości, której nie znam. Boże dopomóż! Ty Boże wszystko wiesz i wszystko możesz! Niechaj chwile nie przechodzą przeze mnie jak przez dziurawe sito, nie dając żadnych owoców, albo niech tak właśnie przemijają, jeżeli Ty tego chcesz! Przecież tylko Ty możesz dać trwały owoc. Jak Bóg dopuści, to i z kija wypuści, nie tylko z człowieka mizernego.
