Kontynuacja, poprzedni odcinek: https://www.salon24.pl/u/orant/944301,o-modlitwie-14 .
Pierwsza przeszkoda, na jakiej możemy się potknąć po drodze do nadczłowieczeństwa, to konieczność zapewnienia miejsca na składowanie „urobku” z negatywnych, póki co, prób. W programowaniu nazywa się to stosem – gdy go zabraknie, stos się przepełni, owa poszukiwana wielkość, nieważna jak już „wyrośnięta”, zastępowana jest momentalnie absolutną nicością z napisem „Stack Overflow”. W życiu kandydata na nadczłowieka też zdarzają się takie momenty - gdy wykona o jedną próbę za dużo, bywa że zamiast szczytów wielkości, osiąga wyżynę nicości. Już nie można iść, ani dalej, ani głębiej, ani wyżej - człowiek się zawiesza jak ów program i bez pomocy z zewnątrz nie wykona żadnego resetu, co najwyżej może dopełnić owego zawieszenia. Wszystko trzeba by zaczynać od początku, a tu nie ma mowy o jakichkolwiek poprawkach, cel jest dokładnie ten sam i dokładnie te same środki – a właściwie ich brak, wszystkie już leżą na stosie. Kto wie czy przypadek Fryderyka Nietzsche'go nie jest ilustracją takiego właśnie rezultatu tej ludzkiej rekurencji?
Czy tak musi być? Czy nie da się wykupić jakiejś polisy na tę drogę? Owszem, sukces byłby gwarantowany, gdyby człowiek dysponował nieograniczonymi zasobami, czyli gdyby był wszechmocny. A czy jest? Idąc tą drogą zakładamy, że tak - problem w tym, że mając nawet rację w tym względzie, musimy się jednak liczyć z drugą niespodzianką.
Cdn.
Komentarze