Istniejące systemy, porządki, zachowania systemów, atrybuty systemów mogą mieć swoje reprezentacje w umyśle obserwatora. Reprezentacje te mają swój materialny komponent w sieciach neuronowych. Reprezentacje te są ze swej natury uboższe w detale i zniekształcone w stosunku do realnie istniejących jakości. Reprezentacje w umyśle są subiektywne tzn. mogą być odmienne u różnych osób.
Reprezentacje mogą być współdzielone przez wielu ludzi, przykładem może być tutaj wiedza naukowa.
Ludzie często mylnie uważają, że ich reprezentacje umysłowe istnieją realnie w postaci ujmowanej umysłem. Istnieją również w umyśle reprezentacje obiektów, które realnie nie istnieją, są tylko produktem umysłu. Mimo to, te reprezentacje mogą mieć wpływ na decyzje i zachowania systemu - człowieka, który je wyprodukował.
Propaganda jest procesem kreowania błędnych reprezentacji umysłowych w społeczeństwie, które służą celom krzewicielom propagandy. Propaganda ma za zadanie wyprzeć reprezentacje umysłowe prawidłowo odzwierciedlającej rzeczywistość.
Mamy wybrany porządek i jego systemy składowe. Mamy 5 obserwatorów, z których każdy wykreował odmienną reprezentację owego porządku i jego składowych w swoim umyśle. Owe odmienne reprezentacje będziemy nazywali interpretacjami.
Porządki realne rzadko są adekwatnie reprezentowane w umyśle. Na kształt reprezentacji w umyśle wpływa wiele czynników. Uzupełnić!
Obiekty idealne są to reprezentacje w umyśle, które nie mają swoich odpowiedników w świecie rzeczywistym. Obiekty idealne mogą zajmować pozycje w porządkach rzeczywistych i wchodzić w relacje z realnymi systemami.
Mamy obiekty idealne subiektywne (dostępne tylko jednej jednostce) oraz współdzielone np. pojęcia i twierdzenia matematyczne.
Wszelkie nauki są zbiorami idei, obiektów idealnych i rządzących nimi zasad oraz łączących ich relacji. Nauka kreuje najlepsze, jak dotąd, reprezentacje umysłowe świata rzeczywistego. Matematyka ujmuje we wzorach matematycznych istniejące porządki oraz zmienność, co pozwala czasami przewidywać przyszłość, bądź opisywać przeszłość. Jawi się zatem pytanie: Co nowego wnosi qOSTW?
Każda z nauk opisuje rzeczywistość z pewnej perspektywy, zawężonej do pewnego aspektu rzeczywistości. qOSTW ukazuje w sposób holistyczny powiązania pomiędzy jakościami, qOSTW ukazuje strukturę rzeczywistości. Nauka wypełnia modele qOSTW treścią. qOSTW jest pewną propozycją, która nie wyklucza istnienia innych propozycji.
Pojęcie - definicja
Pojęcie to językowy wskaźnik na obiekt, część kompleksu wiedzy o tym obiekcie. Alternatywnie mówimy o nazwie obiektu.
Logo to graficzny wskaźnik na obiekt.
Forma to część kompleksu wiedzy o obiekcie, czy zjawisku, która jest wywoływana spontanicznie na skojarzenie lub zapytanie o dany obiekt. Forma częściowo pokrywa się ze stereotypami prywatnymi i współdzielonymi. Forma to zajmujący mało pamięci prototyp obiektu, uproszczona miniatura bogatego obrazu. Forma stanowi również filtr nie refleksyjnego postrzegania rzeczywistości. Forma jest strukturą w sieciach neuronowych, która jest pierwsza wzbudzana na skojarzony bodziec. Marka jest przykładem świadomie kreowanej w umysłach społeczności formy organizacji lub osoby.
Mamy umysł. Przypiszmy mu umiejętność różnicowania, wyodrębniania i nadawania nazw, nadawania form.
Umysł spotyka systemy, chce je dla swoich celów umieć rozróżniać więc nadaje im nazwy, tak dokładniej nadaje nazwy reprezentacjom w umyśle owych systemów.
Mamy wszechświat jako jedność oraz umysł, który w zasobach swojej pamięci ma zestaw nazw i zestaw powiązanych z nazwami reprezentacji umysłowych.
Co się dzieje, gdy nasz umysł wyodrębni z jedności jakiś znaczeniowo spójny fragment i nada mu nazwę?
Co się dzieje, gdy dziecko z zestawu foremek wybierze jedną i odciśnie jej kształt na piasku jedności?
Otóż nasz umysł i dziecko nadadzą FORMĘ fragmentowi jedności.
Co się dzieje, gdy ta Forma jest nadawana? W momencie nadawania nazwy znaczeniowo spójnemu fragmentowi jedności w umyśle tworzy się uproszczona reprezentacja umysłowa skojarzona z nadaną nazwą. Bez formy i jej nazwy nowy obiekt nie zaistnieje w świadomości. W wyniku kontaktów podmiotu z owym fragmentem jedności do formy są dowiązywane poprzez skojarzenia nowe informacje, które składają się na wiedzę podmiotu o tym fragmencie jedności.
Umysł patrzy na ów fragment jedności poprzez filtr owej Formy.
Filtr powoduje skupianie się na pewnych aspektach, pomijanie innych, słowem zniekształcenie.
Formy nie istnieją poza umysłem, nie ma form, jeśli nie istnieje różnicujący umysł.
Dopóki twój różnicujący UMYSŁ nie powie: - ja tu widzę X (uściślijmy formę X) - to mógłbyś zobaczyć tam Y (formę Y). Zatem formę materii nadaje różnicujący umysł i to on wyodrębnia fragmenty materii tworząc w umyśle reprezentacje tych fragmentów, które nazywam reprezentacjami umysłowymi. Nie ma różnicującego umysłu, nie ma form, nie ma odrębnych bytów, jest jedność w różnorodności jej przejawów.
Nasza pamięć działa skojarzeniowo. Jakiś bodziec z zewnątrz przywołuje do świadomości (pamięci roboczej) skorelowane z tym bodźcem ślady pamięciowe.
Zatem:
Forma - definicja
Forma to znaczeniowo spójny pakiet informacji, który pierwszy wyskakuje z zasobów pamięci na zapytanie o pojęcie (lub obraz ze środowiska). Forma przywołuje z pamięci ślady pamięciowe, zgodne z interpretacją narzuconą przez tą uprzednio zaktywizowaną formę.
Forma jest filtrem indywidualnego lub społecznie uzgodnionego postrzegania.
Zaktywizowane ślady pamięciowe mają wpływ na naszą interpretację napotkanych zjawisk.
Nic nie powiemy o blublo z Marsa, bo nic na jego temat nie mamy w zasobach pamięci.
Wielu z nas jest niewolnikami narzucanych form. Reklama, propaganda, manipulacja poprzez narzucanie nam form, filtrów postrzegania, narzuca nam cudzą interpretację zjawisk.
Jedna sytuacja może być opisana przez 10 różnych osób na 10 różnych sposobów, zgodnych z ich wewnętrzną interpretacją.
Dlatego tak ważne staje się uwolnienie umysłu od pozaświadomie kreowanych form, a zastępowanie ich świadomie wybranymi heurystykami.
Opisywanie świata w języku form i odrębnych bytów to dzielenie, wyodrębnianie.
Opisywanie świata w języku systemów i porządków to opisywanie jedności w różnorodnym jej przejawianiu się.
Ruch, energia powoduje zmienność jedności. Tysiąc lat temu istnieliśmy, ale jako cząstki innych systemów.
Przykład 1:
Czym jest klasa szkolna?
Klasa jest wyodrębniona z masy ludzkiej, tak jak atom węgla z masy różnych atomów - tylko według innych kryteriów.
Klasa szkolna jak i atom jest systemem z właściwym sobie porządkiem konstytutywnym.
Systemy wraz ze spajającymi je porządkami mogą istnieć pomimo braku możliwości wyodrębnienia ich, odkrycia przez aktywny, różnicujący Umysł.
Przykład 2:
Jak się jawi w tym kontekście znane sformułowanie: "pustka jest formą, forma jest pustką"?
W qOSTW powyższe zdanie można wytłumaczyć jak poniżej:
Realnie (poza umysłem) nie ma formy i nie ma pustki. Jest jedność w jej dynamicznych przejawach. Forma to filtr, pustka to brak filtru, a filtr jest tylko sposobem (pustka jego brakiem) postrzegania rzeczywistości przez umysł.
Kilka faktów:
- Ekspert potrafi się poruszać po poziomach abstrakcyjnych w swojej dziedzinie, laik aby zrozumieć potrzebuje konkretów.
- Im wyższe stanowisko w instytucji bądź firmie, tym myślenie abstrakcyjne jest łatwiejsze.
- Konkrety bardziej zapadają w pamięć: Iliada, Odyseja i Kalewala, eposy przekazywane drogą ustną, są opisem konkretnych zdarzeń, mało w nich pojęć abstrakcyjnych.
- Ekspert musi zejść na poziom laika jeżeli porozumienie ma być osiągnięte.
Do czego jest potrzebne myślenie abstrakcyjne? Myślenie abstrakcyjne pozwala rezygnować z nieistotnych szczegółów i pozwala uwalniać się z niewoli konkretów. Ale konkret nadal ma ważną pozycję w myśleniu: konkret jest sprawdzianem użyteczności abstrakcji. Abstrakcja nigdy nie będzie dokładnym odwzorowaniem rzeczywistości zatem nie możemy mówić o prawdziwości abstrakcji.
Nasza skojarzeniowa pamięć i interpretacyjna właściwość umysłu powoduje, że konkret więzi nas przy sobie, przy jakimś aspekcie rzeczywistości, narzuca nam jakąś interpretację.
Konkret, konkretny egzemplarz, konkretne zdarzenie jest tylko specyficznym dopasowaniem ogólnego wzorca (wspólnego dla danej grupy egzemplarzy) do wymagań środowiska, więc interpretacja narzucana przez konkret nie musi być prawidłowa poza tym środowiskiem.
Proces abstrakcji wycina fragment z rzeczywistości i wyabstrahowuje z niej cechy. Te cechy mają swoje reprezentacje w zasobach pamięci i są skojarzone w pakiecie, który pod jakąś nazwą funkcjonuje w naszym umyśle.
Zobrazujmy proces powstawania abstrakcji.
Mamy Konkret1, który w Środowisku1 pełni Funkcję1 i ma zbiór obserwowalnych atrybutów: Atrybuty1. Nasz Konkret1 przeniesiony do Środowiska2 może pełnić tam inną Funkcję2 i mieć inny zbiór obserwowalnych atrybutów: Atrybuty2.
Obserwator obserwujący nasz Konkret1 w obu przypadkach zaktywizuje w każdym z nich inne Interpretacje, które narzuci mu przez skojarzenia Konkret1, więc abstrakcje utworzone jako reprezentacje umysłowe Konkretu1 w obu przypadkach będą inne.
Dopiero wiele spotkań z Konkretem1 pozwoli w zasobach pamięci wykształcić schemat Konkretu1, który będzie zawierał cechy konstytutywne, bez tych środowiskowych dopasowań.
Postawmy się na pozycji badacza nieznanych obszarów, który po tych dwóch spotkaniach z Konkretem1 w tych dwóch środowiskach wraca do swojego świata i opowiada innym o swoich odkryciach. Badacz opowiada o dwóch konkretach, gdyż w jego umyśle funkcjonują 2 abstrakcje (reprezentacje umysłowe). Dopiero gdyby badacz zamieszkał czasowo w owym obszarze i spotkań z konkretem miałby więcej to wytworzyłby jeden Schemat Konkretu1 - 1 abstrakcyjną reprezentację Konkretu1 zbudowaną z cech konstytutywnych.
Mając schemat Konkretu1 i świadomość różnic między konkretnymi egzemplarzami pochodzącymi z różnych środowisk pojawia się u badacza zjawisko kontekstualności, które opisuje różnice zależne od środowiska (kontekstu).
Gdy mówimy o różnicach środowiskowych, to mamy nowego dynamicznego aktora: Środowisko, który wpływa na zmiany w badanym obiekcie.
Koncepcja - definicja
Koncepcja to umysłowa reprezentacja uchwyconego lub wyuczonego porządku. Często koncepcje są nieadekwatne do porządków rzeczywistych, są błędną reprezentacją, lub częściowo zafałszowującą rzeczywistość. Koncepcje są najczęściej konstruktami izolowanymi lub częściowo izolowanymi od innych koncepcji zamkniętymi w ramach specyficznej nauki.
Koncepcja i interpretacja to pojęcia tożsame w qOSTW.
Rys. 1
Rys. 2
Koncepcje są potrzebne, by umysł mógł podjąć jakąkolwiek decyzję, która jest czymś bardziej skomplikowanym niż prosta reakcja na bodziec.
Umysł poprzez kontakt ze światem aktywizuje Formę1, Formę2, Formę3 i szuka łączącego je porządku. Owe formy wywołują zbiór skojarzeń, relacji łączących nazwy tych form i jakiś porządek staje się „oczywisty”, niesprzeczny, gdy inne porządki są częściowo niezgodne z siecią zaktywizowanych skojarzeń. Powstaje koncepcja – częściowy porządek niekoniecznie adekwatny do realnych porządków.
Koncepcje to mentalne obrazy postrzeganej rzeczywistości, filtry postrzegania.
Wychowanie i doświadczanie świata pozwala nam na zdobycie pakietu koncepcji, który w części przypadków się sprawdza, jest użyteczny.
Wzorzec rozwoju jednostki ludzkiej tak wykształcił się w wyniku ewolucji, że w wieku młodzieńczym jednostka przechodzi kryzys: odrzuca przejęte w procesie wychowywania koncepcje i szuka nowych.
Niektóre nauki duchowe postulują uwalnianie umysłu od koncepcji. Moim zdaniem tu nie chodzi o odrzucanie koncepcji, gdyż bez koncepcji nie potrafilibyśmy poruszać się w świecie, ale o adekwatne pojmowanie ich roli:
Prawda to jest to co jest: księżyc
Koncepcja to tylko palec wskazujący na księżyc.
Palec może wskazywać na księżyc, przez nakierowany teleskop możemy obserwować księżyc, możemy obserwować księżyc w kontekście jego obiegu wokół Ziemi, lub w kontekście praw grawitacji. Różne koncepcje i różne filtry postrzegania.
Koncepcja jest wtórna do umysłu, umysł jest wspaniałym wynalazkiem ewolucji pozwala myśleć i przewidywać, koncepcje są ujmowaniem rzeczywistości w jakości, na których może operować umysł.
Dlaczego człowiek jest uwikłany w automatyczne myślotoki? Być może ewolucyjnie umysł jest zmuszany do ćwiczenia się w kreowaniu koncepcji by mieć przećwiczone kompetencje do reakcji na wymagania napotkanej nowej sytuacji: umysł musi ubrać w koncepcje to, co napotyka, wypracować na bazie tych koncepcji przewidywanie i adekwatnie do przewidywań podjąć działania mające na celu albo skorzystanie z sytuacji, albo obronę przez zagrożeniem jakie niesie.
Rzeczownik – określa systemy, atrybuty
Czasownik – określa funkcje i reguły
Przymiotnik – określa wartości atrybuty
Liczebnik – określa wartości atrybutów
Porządek nie ma swojego odzwierciedlenia w częściach mowy dlatego jest tak trudno pojmowalny.
Najprostsze porządki są określane przez zdania: Mężczyzna (System centralny) kopie (funkcja) ogródek (system podrzędny - coś co może być kopane, przedmiot na którym jest dokonywana zmiana za pomocą funkcji porządku).
Ten porządek kreuje nowy system „kopanie ogródka”, który zajmuje pozycję znaczącą w porządku nadrzędnym jakim jest „dbanie o ogródek”. System „kopanie ogródka” może stanowić pozycję kosztu w budżecie właściciela ogródka i jednocześnie pozycję dochodu w budżecie kopiącego ogródek.
Określam siebie jako archeologa struktur i poszukiwacza znaczeń. Wydałam trzy książki: Panstrukturalną Teorię Wszystkiego, Holistyczny Umysł. Studium przypadku oraz Błyski świadomości. Można zamówić je u mnie. Zapraszam na moją stronę: psteoria.org oraz do mailowego kontaktu: psteoria@gmail.com. Dodam, że wszelkie teksty na moim blogu są moimi prywatnymi spostrzeżeniami na temat życia, nikogo nie cytuję.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Technologie
