Jeżeli potwierdzą się informacje o odejściu Radka Sikorskiego z MON będę naprawdę bardzo „cierpiącym pisowcem”. Jeśli w ostatnim roku coś podtrzymywało moją wiarę w rząd PiS to właśnie przekonanie, iż nie może być tak źle, skoro tacy ludzie jak Sikorski dalej w nim są.
Koalicja z LPR i Samoobroną była do przełknięcia tylko pod warunkiem, że ma to czemuś służyć. Że wybryki Leppera i Giertycha będą tylko tłem dla sprawnych działań innych ministrów.
Teraz widać, iż jednym z niewielu sprawnych ministrów jest właśnie Sikorski. Nie tylko reformuje naszą armię, ale swoimi kontaktami i charyzmą nadrabia w polityce zagranicznej to, co traci minister Fotyga. Inteligentny, wykształcony i obyty w świecie był najlepszą wizytówką tego rządu za granicą.
Najwyraźniej jednak zbyt dobrą. Jeśli premier faktycznie usunie Sikorskiego, trudno mi się będzie oprzeć wrażeniu, że stanie się to z powodu zbyt dużego formatu ministra obrony. To przykre, ale on może być za dobry dla tego rządu.
Jeszcze bardziej przykre będzie, gdy Sikorskiego zastąpi paranoik Macierewicz. Jakoś nie widzę go negocjującego w Pentagonie.
Los ministra obrony wskaże przyszłość tego rządu. Jeśli faktycznie będzie musiał odejść, oznaczać to będzie, iż rząd PiS zmieni się wkrótce w to o co od początku oskarżają go media (a czym, podkreślmy, do tej pory nie był) – cyrk oderwanych od rzeczywistości prawicowych „oszołomów”.
Wtedy radzę wszystkim rozsądnym ludziom (w tym sobie) jedno: opuścić tą partię.
