Wrocławianie kochają swoje miasto. Gazeta Wyborcza przeprowadziła badania, których wynik nie pozostawia wątpliwości co do prawdziwości tego stwierdzenia. Miło mieszkać wśród zadowolonych ludzi, chociaż uważam, że specjalnego entuzjazmu na wrocławskich ulicach nie widać. Ale to może efekt trwającej wiele miesięcy jesieni.
Niewykluczone, iż wraz z pojawieniem się słońca, w mieszkańców grodu na Odrą wstąpi nowy duch, i faktycznie będą tacy jak opisywali w ankietach. Mam jednak nadzieję, że ich aktywność nie skupi się, jak to było ostatnio, na przywracaniu niemieckości miasta.
Wygląda bowiem na to, że większość Wrocławian, na czele z władzami i dziennikarzami, uznała iż tworząc lokalną świadomość koniecznie należy sięgać po niemiecka przeszłość. 
Teatr Muzyczny nazwano więc Capitol (jak przed wojną), Halę Ludową przemianowano na Halę Stulecia (Taka była niemiecka nazwa tego budynku – „Jahrhunderthalle” na cześć bitwy pod Lipskiem, która pogrążyła Napoleona, a uratowała Prusy. Zginął w niej książę Józef Poniatowski, a wraz z nim nadzieja na wolną Polskę). Rzucono też pomysł by jedną z głównych arterii miasta – ulicę Piłsudskiego nazwać Ogrodową, jako że przed wojną nazywała się Gartenstrasse.
Nie wiem, może włodarze miasta chcą się w ten sposób najlepiej przygotować do mającej wkrótce nastąpić ekranizacji książek Marka Krajewskiego. Naprawdę, nie będę zdziwiony, gdy pewnego dnia ujrzę pruskie flagi przed ratuszem.
Taka atmosfera sprawia, że niektórzy wrocławianie zdają się czuć dumę nawet z takiego epizodu historii, jakim była obrona Festung Breslau. „Wrocław poddaje się ostatni” – mówią, zapominając, że załoga twierdzy składała się głównie z SS-manów i strażników obozów koncentracyjnych.
Twórzmy własną historię, ciesząc się z tego, co we Wrocławiu stworzyliśmy i stworzymy. Gotyckie napisy i żelazne krzyże nie są nam do niczego potrzebne.
Inne tematy w dziale Polityka
