Po dziesięciu dniach od narodzin zmarło niemowlę, na którego wyabortowanie nie zgodził się prof. Chazan. Krytycy decyzji profesora odnoszą się do dwóch aspektów tej sprawy – sytuacji prawnej – twierdząc, że profesor Chazan był zobowiązany do wskazania matce innej kliniki, która dokonałaby zabiegu, oraz cierpienia, na które narażony był przez resztę swojego krótkiego życia noworodek oraz jego mama, dla której jakoby mniej bolesna miała być śmierć dziecka nienarodzonego niż urodzonego.
Boli mnie, że krytycy profesora całkowicie lekceważą nasz chrześcijański punkt widzenia.
Urodziło się dziecko, chore i nie mające szans na długie życie. Ale przyszło na świat, a my, poprzez chrzest, mogliśmy je powitać w naszej wspólnocie. Żyło dziesięć dni, zmarło w sposób naturalny, rodzina może je teraz godnie pochować. Będzie miało swój grób, gdzie rodzice będą mogli je opłakiwać.
Nie skończyło jako wyabortowany kawałek mięsa w piecu na odpady, lecz zostało potraktowane jak istota ludzka, którą było. Cierpienia, które towarzyszy śmierci dane mu było doznać wcześnie, podczas gdy większośc z nas dozna tego cierpienia dopiero po przebyciu długiej drogi. Lecz cierpienie przynależy życiu i śmierci i nikt go nie może uniknąć.
Jego matka uniknęła śmiertelnego grzechu, być może dzięki temu nie zostanie potępiona.
Niech maleńka, niewinna duszyczka cieszy się z bycia tam, gdzie jest.
A ja, jako chrześcijanin i człowiek dziękuję profesorowi Chazanowi, że nie pozwolił obedrzeć tej małej istoty z godności, przynależnej każdemu człowiekowi.
Komentarze