Współczesnych wojen nie wygrywa się czołgami ale pijarem czego przykładem są relacje z walk na wschodzie Ukrainy. To co tam się dzieje w telewizji jako żywo przypomina osiągnięcia radzieckiego kina batalistycznego w jego odmianie partyzanckiej. Pewnie ludzie Putina, którzy to wszystko reżyserują uznali, że schematy fabularne tych filmów świetnie się nadają do inscenizacji w Donbasie. Oczywiście rosyjska sztuka rozwinęła się od tego czasu i poszła w kierunku maksymalnego realizmu. W dawnych filmach trup dzielnych partyzantów i ludności cywilnej mordowanej prze faszystów ścielił się gęsto, w dzisiejszych przedstawieniach też wszystko jest oszustwem tyle, że zwłoki i krew są jak najbardziej prawdziwe.
Pokazuje się je zgodnie z wszystkimi kanonami sztuki filmowej tak jak pensjonariuszy domu spokojnej starości w Ługańsku, którzy zamiast codziennej porcji owsianki otrzymali dziewięć gram ołowiu. Na tym etapie realizatorzy widowiska nie epatują krwią- na to przyjdzie jeszcze czas. Widza nie można tak od razu zszokować bo się porzyga i nie będzie chciał oglądać dalej. Dobry filmowiec wie, że trzeba to robić stopniowo, najpierw pokazujemy łóżka i fotel na kółkach przykryte białymi prześcieradłami pod którymi widz tylko domyśla się zmasakrowanych ciał. Z czasem bodźce trzeba dozować silniej, obrazy będą coraz bardziej krwawe aż w końcu zobaczymy na przykład przedszkole pełne rozerwanych na strzępy dzieci a wszystko to jak najbardziej autentyczne i bez żadnej lipy.
W tego typu serialach ważna rolę pełni obsada, odtwórca jednej z głównych ról-dzielnego dowódcy walczącego o wolność swego ludu został obsadzony bezbłędnie. Igor Girkin to znany i ceniony w Rosji specjalista od historycznych rekonstrukcji, świetnie prezentujący się w eleganckim mundurze kozackiego esauła na czele grupy przebierańców. Tym razem zaproponowano mu rolę Striełkina, nieustraszonego dowódcy dzielnych partyzantów walczących z krwiożerczymi faszystami. W tym celu sfabrykowano cała legendę jakoby nasz bohater był pułkownikiem specnazu a nie lipnym chorążym podrabianych kozaków ale nie czepiajmy się szczegółów. W swojej nowej roli Girkin okazał się świetny, popatrzcie na jego zdjęcia jak w malowniczo wymiętej gimnastiorce i nowiutkiej mabucie stoi zamyślony nad mapa a minę ma jak Borys Spasski przed daniem mata Bobbyemu Fisherowi.
Niestety to właśnie zdolności aktorskie przyczyniły się do jego upadku. Jako zwolennik słynnej metody Stanisławskiego Girkin tak mocno się wczuł w soją rolę, że sam zaczął się uważać za Striełkowa i co gorsza uwierzył, że naprawdę jest dowódcą separatystów. Tego było już za wiele dla towarzyszy z Łubianki, najpierw ogłoszono, że Girkin-Stiełkow został lekko ranny a później to zdementowano, nastepnie pojawiła się informacja o ciężkim zranieniu ale i ją zdemontowano. Na kolejną wiadomość o swojej śmierci, której pewnie by nie zdementowano Striełkow już nie czekał, przypomniał sobie, że jest jednak tylko Girkinem i zrezygnował ze swojej roli. Szkoda bo to duży talent, który się już pewnie nie rozwinie.
Wszyscy fani ukraińsko- rosyjskiego serialu na pewno nie będą jednak zawiedzeni, znów się sporo dzieje a równocześnie zgodnie z regułami gatunku nawet widz, który przez pewien czas odpuści sobie parę odcinków szybko się połapie. Nie oglądaliście parę dni i pewnie jesteście ciekawi czy humanitarny konwój już dojechał? Bynajmniej, jedzie już któryś odcinek i dojechać nie może wzbudzając coraz większe emocje. One właśnie są głównym celem takich produkcji, widz ma oglądać niewinne ofiary, wzruszać się i wyłączać myślenie. Nie może mu przyjść do głowy, że to właśnie reżyserzy widowiska doprowadzili swoimi działaniami do masakr, które każą wam opłakiwać dlatego warto powściągnąć emocje i zacząć się zastanawiać jaką role napisali dla nas.
Inne tematy w dziale Polityka
