W wakacje 1976 roku obok mnie toczył się dialog dwóch studentów pierwszego roku Wydziału Elektroniki PG. Wydział ten uchodził za najtrudniejszy na Politechnice, co automatycznie nobilitowało jego studentów.
A: - Byli już u Ciebie?
B: - Kto?
A: - Hm… No wiesz….
B: - …Aha. Byli.
A: - No i co? Zgodziłeś się?
B: - Jeszcze nie wiem. Zastanawiam się.
A: - Do N. na pewno nie poszli. Za głupi.
Założę się, że A. podjął współpracę. Jego głodne ego zostało dowartościowane. No i nie bez znaczenia były granty pieniężne, dodatkowe przywileje w nauce.
A teraz wyobrażam sobie takiego „prowadzącego” z wysokim IQ i napasionym ego, jak siedzi naprzeciw Kieżuna, o porównywalnie wysokim IQ i ego wytrenowanym w surviwalu. Pierwszy próbuje wyciągnąć istotne informacje, bo musi się wykazać przed zwierzchnikami, za co dostaje srebrniki, drugi – gimnastykuje się, aby rzucić coś nieistotnego, ale nie podpadającego, bo zdaje sobie sprawę z siły przeciwnika. To bardziej pasjonujące od gry w szachy, jednak na dłuższą metę wyczerpujące Profesora.
Jest taka powiastka o orle wychowanym w kurniku z tęsknotą patrzącego na szybującego w przestworzach jego krewnego. Kura zagania go do kurnika, aby nawet nie patrzył. Kieżun jest takim orłem, który nie pozwolił zagnać się do kurnika, tylko systematycznie odrywał trzymające go sznurki, by jego talenty mogły się rozwijać.
Do tego stopnia szanuję taką postawę, że chętnie widziałabym Profesora Kieżuna na fotelu Prezydenta Rzeczypospolitej pomimo jego wieku, a może nawet jego wiek dodałby prestiżu temu stanowisku do tej pory dość lekceważąco traktowanego przez dużą część Polaków.
Natomiast Cenckiewicz i Woyciechowski, a razem z nimi Gmyz bardzo przypominają mi tych dwóch studentów, o których piszę powyżej. Ich przyznanie się do złąmania prawa prasowego to jawny szantaż zastosowany wobec Profesora. Na jego miejscu również pogoniłabym smarkaczy, którym miłe srebrniki.
