"Kasta publicystów" (albo "w trosce o jakość polskich mediów")

Kazik Staszewski śpiewał piosenkę „Kasta Pianistów”, dziś można trawersować ten tytuł mówiąc „Kasta publicystów”. A wszystko to za sprawą pomysłu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Ich propozycje, które zamierzają przekazać sejmowej komisji kultury, oznaczają ni mniej ni więcej jak powstanie nowej korporacji zawodowej. Miałaby ona prawo ustalać kryteria członkowstwa (wykształcenie, dorobek) oraz ustalać minimalne ceny usług świadczonych przez dziennikarzy. Oczywiście uprawiać zawód mogliby tylko jej członkowie. I wszystko to w interesie publicznym, w trosce o jakość polskich mediów. 

Pomysły walki z korporacjami były sztandarowymi projektami PiS. Za  sukces (i słusznie) poczytywano sobie poprawki ułatwiające dostęp do zawodów prawniczych. Mimo ataków środowiska prawniczego na ministra Ziobrę ten wychodzi z nich jak na razie zwycięsko. W tej sytuacji mógłby dziwić pozytywny stosunek do pomysłów SDP. 

Jednak jeśli przypomnimy sobie, że rzecz dotyczy kontroli i  licencjonowania dziennikarzy to ciągoty niektórych posłów stają się zrozumiałe. 

Pomysł certyfikowania zawodu musimy wziąć pod uwagę, bo to głosy ze środowiska dziennikarzy - tłumaczy poseł Jan Ołdakowski (PiS). 

Pomimo, że projekt nie ma szans na realizację (abstrahując nawet od sprzeczności z Konstytucją) wizja uzyskania wpływu na dziennikarzy zasłaniając się ich wolą (autorzy pomysłu) i dobrem publicznych jest nad wyraz kusząca. Z pewnością poseł Ołdakowski nie jest jedynym w całym Parlamencie (nie tylko z partii rządzącej), który poparłby tak beztrosko podsuwane projekty reglamentacji w zawodzie dziennikarza.

Nie jeden chciałby, w swoim mniemaniu, przeistoczyć się ze zwierzyny łownej ściganej przez dziennikarzy, w ścigającego myśliwego… „Taka jest moja koncepcja, tak ja to widzę, oni fałszywi myśliwi…”