W miarę jak w biologii prymitywna teoria ewolucji stopniowo ale systematycznie się dyskredytuje.... Tu polecam gorąco książkę: Matti Leisola and Jonathan Witt p.t. „Heretic : One Scientist's Journey from Darwin to Design ” o tym jak to biochemik i darwinista Matti Leisola otrzeźwiał i zaczął obserwować i myśleć samodzielnie. I o tym jak to nawet kościół daje się złapać na lep darwinizmu licząc na to, że w dzisiejszych wygodniej być w zgodzie z darwinistami.
Podczas gdy w biologii darwinizm podlega ewolucji a darwiniści zaczynają nawet w pojedynczych przypadkach myśleć, w fizyce jest na odwrót. Widzimy tam odwrót od myślenia i zapożyczanie idei ślepej ewolucji od biologów. Podstawą teorii ewolucji jest rozmnażanie, zatem i fizyków wszechświaty się mnożą. Czy rozmnażanie wszechświatów jest płciowe czy bezpłciowe, tego jeszcze zdaje się fizycy nie dyskutują, choć tak na sto procent pewien nie jestem. Idee biologiczne przemycane są bowiem do fizyki pod przemyślnymi nazwami. Wszechświaty się zatem mnożą jak króliki, no i wymierają, jedne żyją dłużej, inne krócej. A niektóre, te nieliczne, dożywają nawet wieku w którym pojawia się bloger o nich piszący. Czasem wszechświaty mogą się zderzać, następuje wojna światów. Te lepiej przystosowane przeżywają. Materialiści z przekonania mają tu spore pole do popisu. Ich Bogiem jest Święty Przypadek. Materialista nigdy nie zada sobie poważnie pytania: skąd się ten przypadek i rządzące nim prawa wzięły? Przez przypadek? To znaczy konkretnie jak? Czy może jakoś inaczej?
Oto ewolucja mojego basenu. Najpierw był Chaos i Zamysł
Potem było myślenie i była praca, no i wynik na dzień dzisiejszy:
Co można przeciwstawić ślepemu materializmowi? Proste: dualizm. Jest świat materii i jest świat ducha. Jeden nie sprowadzalny do drugiego, choć, jak sądzę, świat duch jest bardziej pierwotny niż świat materii. Dualizm przesyca nasze życia. Dobra materialne nie czynią nas szczęśliwymi. Szczęście, miłość, piękno – to są niezależne kategorie. A głębiej jest coś takiego jak świadomość, myśl, idea, inteligencja, informacja. Mają swój byt niezależny od materii i powoli ta samodzielność ich bytu zaczyna przejawiać się także w fizyce i w matematyce. Na razie są to pierwsze jaskółki, lecz wiosna już nie tak daleko.
Myśląc o Wszechświecie możemy zadawać sobie różne pytania, jedna idące w kierunku jakby bardziej materialistycznym, jak na przykład: jak wielka jest masa Wszechświata? Ile jest w nim Galaktyk?
Można jednak zadawać sobie także inne pytania, mniej materialistyczne, ale nie mniej ważne. Na przykład: czemu przestrzeń ma trzy wymiary a czasoprzestrzeń cztery?
Przestrzeń jest przy tym czymś bardziej materialnym niż czasoprzestrzeń. W przestrzeni inżynierowie budują mosty. Te po pewnym czasie się walą. W czasoprzestrzeni mogą natomiast mieszkać tesserakty (jednego takiego można zobaczyć w filmie Interstellar), może tam też mieszkać Wieczność.
Czasoprzestrzeń jest piękna. Jest parzystowymiarowa. Wśród ssaków nieparzystokopytne są na wymarciu.
Nosorożec, ma tylko trzy kopyta, jest na wymarciu.
Parzystokopytne za to mają się świetnie. Podobnie z czasoprzestrzenią. Ma cztery wymiary, to jest liczba parzysta i to jest dobre. Dwa to też liczba parzysta, ale dwa ma też niechciane własności (na dobrą sprawę dwa można by nawet uznać za liczbę pierwszą). Sześć też jest dobre, ale to już jest cztery + dwa, czyli sprawa złożona, bardziej zaawansowana.
Czasoprzestrzeń ma cztery wymiary nie przez przypadek, ale dlatego, że Wyższa Inteligencja zobaczyła, że „to jest dobre”. W czterowymiarowej czasoprzestrzeni mamy obiekty geometryczne. Wektory, dwuwektory, trójwektory i czterowektory. Wektor to każdy wie, w czterowymiarowej czasoprzestrzeni ma cztery składowe. Dwuwektor to taki zorientowany kafelek. Ma sześć składowych. Trójwektor to zorientowana kostka – ma cztery składowe. Czterowektor ma ... zero składowych? To …. to obiekt dualny do skalara. Ma jedną składową. Trójwektor jest dualny do wektora a dwuwektor jest dualny do dwuwektora.
Algebra zewnętrzna
To ostatnie jest tak piękne, że elektromagnetyzm upatrzył sobie dwuwektory jako obiegową monetę. Przenikalność elektromagnetyczna próżni to operator dualności działający na dwuwektory. Ma piękne właśności. Powstał nie przez ewolucję, a dzięki temu, że Projektant zobaczył, że było to dobre. Napisałem na ten temat nawet pracę „Electromagnetic Permeability of The Vacuum and Light Cone Structure”. W tytule pracy są „stożki świetlne”. A w podziękowaniu piszę tam, że praca ta powstałą w wyniku dyskusji z R. Haagiem, D. Kastlerem i I.M. Singerem. Haag i Kastler to fizycy teoretyczni, Singer to słynny matematyk, ten od Atiyah-Singer theorem. Jego rodzice byli Polakami.
Faktycznie tak było, że Kastler zaprosił kilkoro znajomych do wioski Ellmau w Tyrolu (skąd pochodziła jego żona), gdzie przez tydzień spotykaliśmy się w tamtejszej szkole (był to czas wakacji), dyskutowaliśmy, spacerowaliśmy, i dalej dyskutowali - taka prywatna konferencja. No i tam właśnie dyskutowaliśmy między innymi o niezmienniczości konforemnej. Powstał problem, Singer stwierdził, że nie zna nań odpowiedzi, a ja jako niedoświadczony smarkacz w tej grupie stwierdziłem, że „dobra, rozwiążę ten problem”. No i po powrocie do domu przysiadłem na tyłku.
A dzisiaj, po latach, znów do tego wracam. Czasoprzestrzeń jest parzystokopytna, ale tak naprawdę ile tych kopyt ma? Cztery? Sześć?Osiem? Dziesięć? Czy może dwanaście? Konforemność sugeruje sześć na nodze rzeczywistej i sześć na urojonej. Czy taki twór ma ewolucyjnie zagwarantowaną szansę na przetrwanie i na wykształcenie inteligencji która by to zrozumiała, opisała i wyśpiewała?
