Pedofilia jest chyba najcięższą zbrodnią - zwłaszcza gdy sprawcą jest osoba, do której dziecko ma pełne zaufanie. To duchowy nowotwór, który zwykle skupia uwagę na pokrzywdzonych (i słusznie), ale w tym wszystkim umyka nam rzecz niezwykle ważna. On atakuje w dwie strony. Pierwszą jest oczywiście dziecko, w którym zbrukana zostaje czystość, wrażliwość, ufność... Ale jest też strona druga - to wychowawcy, nauczyciele, osoby duchowne i inni opiekunowie, którzy zaczynają się bać bliskich relacji z dzieckiem, aby nie ściągnąć na siebie żadnych podejrzeń. Rośnie więc mur oziębłej ostrożności...
Pracując kiedyś jako nauczyciel, a potem społecznie udzielając się jako wychowawca świetlicy środowiskowej, starałem się zawsze poświęcać dożo uwagi dzieciom wykluczonym (wykluczonym przez biedę, przez odmienność, przez rozmaite patologie) - i takie dzieci w zupełnie naturalny sposób czasem chwytały za rękę, wieszały się na szyi, wdrapywały się na kolana. Oczywiście nie widziałem w tym nic zdrożnego, bo traktowałem je jak własne dzieci. Dopiero ujawniane w mediach afery pedofilskie zaczęły stwarzać między mną a dziećmi jakąś barierę. To bardzo smutne, ale sądzę, że dotyczy to wielu wychowawców - lęk przed posądzeniem. Diabeł zasiał nieufność w relacje, które wcześniej były czyste...
Czasem próbuję postawić się w skórze zarówno ofiary, jak i winowajcy, żeby zrozumieć jego motywację i źródło zbrodni. Tu jednak przyznam, że mam duży problem z empatią wobec pedofila. Zwyczajnie trudno mi zrozumieć, że ktoś może czerpać satysfakcję z bólu i zbrukania niewinnego dziecka. Jedno co przychodzi mi na myśl, że problem pedofilii jest chyba tym większy, im większa jest opresyjność wychowania. Tłumienie naturalnych zachowań zawsze znajduje jakieś nienaturalne formy kompensacji - czasem przechodzące w zachowania patologiczne. Z drugiej strony trzeba mieć na uwadze, że skłonność ta ujawnia się chyba najczęściej wtedy, gdy pedofil, poddany wcześniej opresyjnemu wychowaniu, zderza się nagle z niekontrolowaną swobodą...
