Historię z Patrycją Kotecką znacie już z poprzedniego wpisu. Tak jak w nim napisałem czegoś mnie nauczyła a komentarze pod nia nie mniej. Trafiły mi sie komentarze sugerujące, że powinienem czymś jeszcze koniecznie Patrycję Kotecką obrazić bo inaczej okaże się że nie mam jaj, trafiły sie takie których autorzy choć samego wpisu będącego przedmiotem sporu nie krytykowali to zaczęli kiedy tylko okazało się że stanowi dla mnie kłopot (smutne jest to o tyle ze zawsze się staralem żeby mój blog nie był siedliskiem obelg i pyskówki, nawet moi najzagorzalsi przeciwnicy nie mówią o mnie że jestem niegrzeczny, w tym zakresie są lepsi ode mnie ) , od Administracji znów dowiedziałem się że to moja sprawa. I gites, moja.
Spotkałem się również z bardzo sympatycznymi reakcjami w tym z ofertami pomocy. Wydaje mi sie że nie będzie potrzebna ale zachowam je w cieplym miejscu w sercu.
Do każdego rodzaju reakcji reagujący mieli prawo. Nawet Ci którzy długo szukali kija na mój ryj;). Pojawiły się jednak równiez sugestie zamknięcia bloga tudzież zmiany poglądów. Unukalhai (nigdy nie wiem czy to dobrze pisze) doradził mi żebym nie pisał o rzeczach z którymi nie mam bezpośredniej bliskości. I tu sie rodzi pytanie o sens działalności blogerskiej w ogóle ponieważ wielu z nas dawałoby to prawo do pisania jedynie o dzieciach, pracy, ew. meczach czy koncertach na których ostatnio byliśmy. Z pewnością tego typu podejście bardzo uradowałoby naszych politykierów. Niestety ani szanowni radzący ani politykierzy nie mogą w tym zakresie na mnie liczyć.
Dla tych wszystkich którzy słuchają mnie z uwagą choć nie zawsze a właściwie rzadko się ze mną zgadzają pisał będę ponieważ uważam że jako obywatel płacący podatki mam prawo na podstawie dostępnych mi źródeł informacji formułować i upubliczniać sądy. Obiecuję tylko z większym sceptycyzmem podchodzic do źródeł. Myslę że w zakresie czytelnictwa przynajmniej na Pania Patrycję Kotecką mogę liczyć;)
Inne tematy w dziale Polityka
