Po raz kolejny spotykam się z oskarżeniem, że jestem chwiejny w pogladach. A że jest to oskarżenie niesprawiedliwe, nieprawdziwe i bolesne czuję, że powinienem coś wyjaśnić.
Podstawowe pytanie jakie powinniśmy sobie zadać jest takie: Czy ja jestem dla polityków czy politycy dla mnie? Czy to ja ich wybieram po to żeby w duchu takiego czy innego zespołu wartości pilnowali mojego ineteresu i tego co uważam za istotne czy to ja mam się wsłuchiwać w słodki głos tego czy innego prezesa, który to obala to uświęca każdego dnia inne dogmaty?
Ja sobie na to pytanie odpowiedziałem. Dysponuję zestawem przekonań nad którym pracowałem od chyba piętnastego roku życia. W skrócie rzecz ujmując w sprawach obyczajowych takich jak aborcja, in vitro, adopcje dzieci przez pary gejowskie czy ingerencja państwa w rodzinę jestem skrajnym talibem pokroju red. Terlikowskiego (z pewnymi wyjątkami o których nie wspomnę, bo nie chcę go katować). W sprawach gospodarczych zaś jestem liberałem, który nie lubi kiedy państwo udaje właściciela czego nie potrafi lub podnosi podatki czego robić nie powinno.
No i co ja mam zrobić jeśli żadna z partii w Polsce nie realizuje tego mojego zespołu przekonań? Przez jakiś czas miałem nadzieję na jakiś rozsądny kompromis z PO, podczas ostatnich wyborów wydawąło mi się że liberałowie w PiS zajmują miejsce socjalistów. I tu i tu zawód. W jakimś uproszczeniu można powiedzieć, co często słyszę, ze siędzę na płocie. Może i siedzę. Z tym, ze ten płot nieustannie szaleje mi pod tyłkiem.
A że mamy tu w Polsce tendencję do jakiejś takiej eschatologicznej nabożności wobec tego płota i traktujemy go jako jakiś aksjomat to i powstaje wrażenie chwiejności. Ja mam ten płot (nomen omen) gdzieś. Nie prezesy są mi punktami orientacyjnymi tylko przekonania. A że prezesy co dzień to w innym kierunku biegają to kto chce to za nimi lata. Mnie się nie chce, już sobie wolę na tym płocie siedzieć.
Inne tematy w dziale Polityka
