"Poziom" dziennikarzy I PR

Zdarzyło mi się dzisiaj słuchać (w "przelocie") porannej dyskusji tyczącej podatków.

Temat źródła finansowania programu "500 PLN na dziecko" był jednym z tych wokół którego rozwijała się dyskusja.

Zadzwonił słuchach z Podkarpacia, który stwierdził, że w dotychczasowych rozwiązaniach rodziny wiejskie (a on utrzymuje się z rolnictwa), nie otrzymują żadnej pomocy, gdy przecież dzieci rolników będą w przyszłości zasilały fundusz ZUS.

I tu nastąpiła interwencja dziennikarki, która przerwała narrację słuchacza: jak to Pan nie ma pomocy? A projekt "Karta dużej rodziny"? Przecież (słuchacz wspomniał, że mieszka w pobliżu posiadłości Fredry) może Pan skorzystać z niższych cen biletu wstępu do muzeum.

Przyznam, że "szczeka mi opadła" na taki argument. Chyba także i słuchaczowi, bo przerwał połączenie.

Refleksją jest tylko stwierdzenie, że poziom publicystyki jaką uprawiają dziennikarze I PR jest "mniej niż zero",  i  jest na poziomie kanalizacyjnym. Jeśli tego typu argumenty będą pojawiać się  w dyskusji, to na pewno nie da się uzyskać wiarygodności mediów.

Być może propaganda medialna  PO dążąca do podziałów społecznych, a próbująca podsycać antagonizmy między miastem i wsią,  gdzie  osią sporu ma być stosunek ZUS/KRUS, poczyniła spustoszenia w mózgach "miastowych" na tyle duże, że mogą myśleć, iż "Karta dużej rodziny" ma wpływ na poziom życia rodzin wiejskich, ale wydaje się to tak oczywiście absurdalne, że użycie wskazanego argumentu w tak znaczącym medium nie powinno mieć miejsca.

Czy ten "poziom" dzienikarstwa powinien być utrzymany i finansowany przez społeczeństwo?