Bezbronność męska

To, że wszystkie kobiety prowadzą bezpardonową wojnę ze stanem męskim - to oczywistość nie wymagająca dowodzenia. Wśród poszczególnych przedstawicielek tej płci (zaznaczam z uwagi na mozliwość wykazywania się trzecią płcią - gender), występują jednie okazjonalne  i włącznie okresowe przypadki tolerancji dla mężczyzn.

Totalna porażka mężczyzn (aczkolwiek znakomita większość osobników ma tylko ograiczone cechy męskie, a i to coraz częściej zanikające), wynika z wpojonego poczucia bezbronności.

Bezbronności wynikającej ze świadomie prowadzonej akcji manipulacyjnej mającej na celu wpojenia przekonania o rzekomej męskiej przewadze, zwłaszcza w odniesieniu do siły fizycznej.

W efekcie mężczyzna ma wbudowaną barierę stosowania aplikacji siłowych, gdyż rzekome jej wykorzystywanie ma być objawem słabości, a tym samym brakiem cech męskich.

Zamknięty krąg.

Jednak nie sfera fizycznego oddziaływania jest najbardziej cenzurowana; znacznie bardziej bezbronny jest każdy mężczyzna w sferze agresji psychicznej, a ta dokonywana jest w najbardziej perfidnych okolicznościach.

Przykłady? Jest ich aż nadto. Chociażby natrętna reklama środków uspokajających, gdzie przedstawicielko płci kobiecej uskarża się na to, że "on" ją znowu zdenerwował i teraz nie będzie mogła spać.

Czyli tworzy się podświadomy obrez mężczyzny, który w zasadzie nie jest do niczego potrzebny, tolerowany łaskawie przez kobietę, a i tak swym zachowaniem irytuje swoją Panią.

Czy przed takich metodach prowadzenia wojny są jakieś środki obrony? Czy podobnie mężczyzna może powiedzieć kolegom, że żona go zdenerwowała i nie będzie mógł spać?  Zostanie wykpiony i uznany za osobnika z którym nawet napić się nie wypada. Mężczyzna zostaje sam ze swoimi problemami. Bezbronny.

Na razie . Muszę kończyć, bo zbliża się mój cenzor. Mogę dostać zakaz dostępu do klawiatury...