Bóg o ciele
Pismo Święte o cielesności człowieka mówi praktycznie już na samym początku. Zwieńczeniem dzieła stworzenia świata przez Boga jest stworzenie człowieka „na obraz Boży”. I chciałbym najpierw parę słów poświęcić temu, co oznacza, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz.
Przyjęło się uważać, że owo „na obraz Boży” oznacza podobieństwo do Boga w warstwie duchowej, czy też charakterologicznej. W końcu nikt z nas żyjących nie wie, jak wygląda Bóg Ojciec. Jednak Biblia mówi co innego. „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,27). Zatem podobieństwo człowieka do Boga odznacza się tym, że Stwórca powołał do życia mężczyznę i kobietę razem, w komunii. To jest prawdziwy obraz Boga – obraz, który możemy oglądać w ciałach mężczyzny i kobiety!
Co więcej, autor natchniony nie poprzestaje na tym krótkim stwierdzeniu, lecz jest ono rozwinięte w dalszej części Księgi Rodzaju. W drugim rozdziale dowiadujemy się, że najpierw Bóg dał życie mężczyźnie. Postawił go samego w ogrodzie Eden i dał mu za zadanie nazwać wszystkie zwierzęta. Jednak on, żyjący w samotności, pozbawiony jest jakiejkolwiek kreatywności i nazywa wszystkie zwierzęta tak samo – „istota żywa”. Widząc to Bóg sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie. Gdy spał, Stwórca posługując się żebrem mężczyzny stworzył niewiastę.
I wtedy rozgrywa się jedna z, śmiem twierdzić, najważniejszych scen w dziejach ludzkości. Gdy Pan przyprowadził niewiastę do mężczyzny, ten wydał okrzyk radości: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się nazywała niewiastą (wg tłumaczenia ks. Jakuba Wujka – „mężyną” ),bo ta z mężczyzny została wzięta.” (Rdz 2,21-24).
Nie bez znaczenia jest fakt, że Bóg stworzył niewiastę z żebra Adama. Nie ulepił jej z prochu ziemi, lecz posłużył się cząstką mężczyzny. Jest to odzwierciedleniem całkowitej jedności mężczyzny i kobiety. Oznacza, że kobieta pochodzi z tego samego życia, co mężczyzna.
Równie znaczący jest okrzyk Adama wydany w chwili, gdy Bóg pokazał mu kobietę po raz pierwszy. Jest to uniesienie pełne zachwytu. „Kość z moich kości i ciało z mojego ciała” oznacza coś najpiękniejszego. W języku hebrajskim nie było stopniowania wyrazów. Zatem aby wyrazić stopień wyższy powtarzało się ten sam wyraz. I kiedy mężczyzna (którego od tego momentu możemy nazywać Adamem) wydaje ten okrzyk, to chce on przekazać: po pierwsze, że kobieta jest jego „drugim ja”, a po drugie podkreślić swój zachwyt nad pięknem ciała kobiety. Wiąże się to właśnie bez wątpienia z możliwością komunii ciał, to jest cielesnego zjednoczenia mężczyzny i kobiety, męża i żony.
Widać zatem, że wolą Boga jest fizyczne zjednoczenie ciał mężczyzny i kobiety, a mówiąc dokładnie, męża i żony. To fizyczne zjednoczenie sprawia, że tworzą oni wtedy jedność ciał, czyli człowieka stworzonego na obraz Boży.
Ciało o Bogu
Wyrazem tego jest dalszy ciąg opowieści: „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2, 24). Skojarzenie z aktem płciowym jest tutaj jak najbardziej na miejscu. Dopiero właśnie w zjednoczeniu seksualnym mężczyzna i kobieta stają się tą pełnią jedności, czyli dopiero wtedy stanowią pełnię tego, że zostali „na obraz Boży” stworzeni.
Pięknie przedstawił ten temat Jan Paweł II na jednej ze swoich katechez środowych: „… obrazem i podobieństwem Boga stał się człowiek nie tylko przez samo człowieczeństwo, ale także przez komunię osób, którą stanowią od początku mężczyzna i niewiasta (...) Człowiek staje się odzwierciedleniem Boga nie tyle w akcie samotności, ile w akcie komunii. Jest wszakże „od początku” nie tylko obrazem, w którym odzwierciedla się samotność panującej nad światem Osoby, ale niezgłębiona, istotowo Boska Komunia Osób” (katecheza z 14.11.1979 r.).
Gdy popatrzymy na zjednoczenie płciowe męża i żony w tym aspekcie, przez pryzmat Bożego podobieństwa właśnie, wtedy odkryjemy, że mąż i żona mogą spotkać Pana Boga tam, gdzie się Go najprawdopodobniej zupełnie nie spodziewali – w swojej sypialni. Pozwoli to także spojrzeć zupełnie inaczej na ciało swojego męża czy żony. Tym przejawia się mądrość Boża i cud Jego stworzenia, że stworzył kobietę i mężczyznę wydawałoby się całkowicie różnymi od siebie – w warstwie cielesnej, duchowej, emocjonalnej, psychologicznej. A jednocześnie zjednoczenie, czyli komunia tych przeciwności dają Jego obraz. Obraz, którego, jeśli można tak powiedzieć, wynikiem jest pierwsze błogosławieństwo Boga Ojca dla człowieka: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię...” (Rdz 1,28).
Jest zatem zaskakującym, że w naszych ciałach zawiera się pełnia obrazu Boga. O tym, jak zachwycające i piękne może być ciało mężczyzny i kobiety mówi księga „Pieśń nad Pieśniami”. Co więcej, swoiste potwierdzenie tego, że właśnie Bożym zamiarem było stworzenie ciał mężczyzny i kobiety na obraz Boży daje sam Jezus; gdy faryzeusze wystawiając Go na kolejną próbę spytali, czy można oddalić żonę z jakiegokolwiek powodu, wtedy Syn Boży odwołuje się właśnie do Księgi Rodzaju i mówi: „Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 16, 4-6a).
Nie trzeba już chyba więcej nic dodawać. Tak, nasze ciała zostały stworzone przez Boga na Jego obraz. Tak, akt płciowy między mężem a żoną jest miejscem, gdzie zstępuje sam Bóg i mówi „bądźcie płodni”. Natomiast świadomość, że tak właśnie jest, poparta modlitwą, sprawia, że przeżywanie małżeńskiego zjednoczenia staje się jeszcze piękniejsze i pełniejsze. Nie bójmy się zatem również tej bardzo ważnej sfery każdego małżeństwa oddawać i zawierzać Panu Bogu.
Mój przyjaciel, gdy miał się żenić, usłyszał od swojego ojca taką oto radę: „Synu, pamiętaj: stół łączy, ale łoże małżeńskie jeszcze bardziej!”.
