Być jak granat wrzucony do szamba? Tak, tak, tak. Po trzykroć tak! Byłaby to dla młodego ministra z Łodzi misja ambitna i ze wszech miar stosowna zważywszy na stan i obraz polskiego wymiaru sprawiedliwości. Stawiając przed Kwiatkowskim tyleż trudne, co niewdzięczne zadanie, Donald Tusk dałby wielu w niego wątpiącym nadzieję, że jednak jako premier ogarnia intelektualnie otaczającą go rzeczywistość, że jednak tkwi w nim zarodek prawdziwego męża stanu.
Istnienie i praca komisji d.s . związanych ze śmiercią Krzysztofa Olewnika to w polskich realiach dobro bezprecedensowe i trudne do przecenienia. Dzięki niej wszyscy zainteresowani mogą zapoznać się z przerażającym obrazem profesjonalnego i moralnego poziomu funkcjonariuszy rodzimego aparatu ścigania i wymiaru sprawiedliwości wszystkich szczebli (od lokalnego do ministerialnego). Przy tym jest to obraz, którego ostrych i jednoznacznych konturów, nie da się zdezawuować dyżurnym w podobnych sytuacjach kontrzarzutem o nieczyste intencje i polityczne motywacje. Wreszcie w sprawie ważnej dla tego kraju słychać jego zwykłych obywateli. Wreszcie rządząca elita (jakkolwiek by jej nie definiować) zechciała dopuścić do głosu kogoś spoza politycznych układów. Cena była okrutna, ceną była śmierć Krzysztofa Olewnika. Oskarżycielami są ojciec i siostra ofiary, osoby o nieznanych przekonaniach, politycznych sympatiach i antypatiach, bo te dla tej sprawy nie mają żadnego znaczenia.
Jak nazwać państwo, którego funkcjonariusze oczywisty fakt pełnej i natychmiastowej wiedzy porywaczy o planowanych działaniach policji uważają za niewart zbadania i traktują go jako drugorzędny wątek poboczny? A jak skomentować tłumaczenie ministra spraw wewnętrznych Ryszarda Kalisza, że kradzież policyjnego samochodu z pełną dokumentacją sprawy, w której policjanci rywalizują w mataczeniu z prokuratorami, nie jest niczym nadzwyczajnym i nie należy dopatrywać się w nim żadnego drugiego dna. Mija kilka lat, i dokładnie tej samej tyleż cynicznej co bezczelnej, argumentacji znów w związku ze sprawą Olewnika, używa minister sprawiedliwości Zbigniew Ćwiąkalski przekonujący, że śmierć w więzieniu Roberta Pazika skazanego za zabójstwo jest zdarzeniem, jakich wiele, bo w polskich więzieniach samobójstwa osadzonych są na porządku dziennym. Myślę, że nazwanie tego skandalu PAŃSTWEM KPINY Z PRAWA to za mało. Nasuwa się jedno stosowne słowo – SZAMBO.
Obecny minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski sprawia wrażenie człowieka bardzo energicznego i nadzwyczaj zaangażowanego w pracę swojego resortu. Pełno go na konferencjach prasowych, gdzie zapowiada gruntowną reformę wymiaru sprawiedliwości, osobiście informuje o najnowszych ustaleniach w interesujących opinię publiczną sprawach, ogłasza podjęcie nadzwyczajnych kroków dla przyspieszenia ciągnących się latami procedur. Jeśli idzie o sprawę Olewnika, to jak poprzedni szefowie resortu sprawiedliwości deklaruje, że traktuje ją priorytetowo. Po upublicznieniu kolejnych bulwersujących nieprawidłowości właśnie zarządził ministerialną kontrolę w Sądzie Okręgowym w Płocku, który orzekał w sprawie zabójców Olewnika.
Jako łodzianin przed poprzednimi wyborami samorządowymi miałem okazję obserwować kampanię wyborczą kandydata PO na prezydenta Łodzi, prawnika Krzysztofa Kwiatkowskiego. Niezależnie od mojego krytycznego stosunku do partii, którą reprezentował, nie wzbudził mojego zaufania. Drażniła mnie jego prawnicza elokwencja i werbalny profesjonalizm – ot, jeszcze jeden młody u progu błyskawicznej polityczno-urzędniczej kariery.
Panie Krzysztofie, mam dla Pana jedno życzenie, ja, niegłosujący na Pana obywatel. Życzę Panu (ale i sobie) żeby nie okazał się Pan Radkiem Sikorskim polskiego wymiaru sprawiedliwości. Żeby chodziło Panu o coś więcej, niż tylko o robienie dobrego wrażenia i zaspokajanie swoich wygórowanych osobistych ambicji.
Ministrze Kwiatkowski, Pan się nie boi, Pan wybucha. Tak naprawdę to jedyna sensowna misja, jaką miałby Pan do wypełnienia w tym rządzie.
Inne tematy w dziale Polityka
