Raport Shanklanda wskrzesił również krytykę Joos’a (1934) związaną z wpływem temperatury, ale bez odniesienia do repliki Millera, w tej samej opublikowanej wymianie listów. Jeżeli okresowe efekty zaobserwowane przez Millera były produktem zmian temperatury, jak to twierdził Shankland i Joos, zatem, dlaczego ta zmiana miałaby systematycznie wskazywać na zespół współrzędnych azymutalnych zgodnie z czasem gwiazdowym, ale nie na jakąś ziemską współrzędną skorelowaną z czasem lokalnym? Miller wielokrotnie zadał to pytanie krytykom, ale nie mieli oni żadnej odpowiedzi. Zespół Shanklanda również uniknął odpowiedzi na to pytanie.
Jest jasne, że Miller był głęboko zaangażowany w problem efektów termicznych, i włożył wiele pracy, żeby dowiedzieć się dokładnie, jak one mogłyby powstać i jak je wyeliminować. Shankland, jednakże, chwycił się otwarcie potwierdzonych przez Millera, przesunięć prążków spowodowanych przez powietrze, nagrzewające się od potężnie promieniujących grzejników podczas eksperymentów kontrolnych i kilku innych zdań zapisanych w książce laboratorium, i próbował twierdzić, że anomalie termiczne były prawdopodobnie źródłem jakichkolwiek okresowych wyników, które następnie zostały zmierzone przez Millera, na Mt. Wilson; jednakże żadne grzejniki, nie zostały użyte po zastosowaniu procedur kontrolnych eksperymentu. Bez jakiegokolwiek rodzaju niezależnego, doświadczalnego dowodu, uzasadniającego takie twierdzenie o wpływie temperatury, odrzucenie pomiarów Millera było nielogiczne.
Shankland poruszył również serię zarzutów dotyczących budynku interferometru, takich jak materiał ścian, kąt nachylenia dachu, szklana obudowa interferometru, itd..., które mogłyby doprowadzić do wykrywalnego efektu termicznego w powietrzu na drodze światła, stwierdzając, że tylko one, nie mogłyby przekreślić takiego wpływu - że to "...nie jest w ilościowej sprzeczności z fizycznymi warunkami eksperymentu".(s.175) Po zignorowaniu gwiazdowej natury okresowości, to stwierdzenie mogłoby z trudem być wzięte poważnie i na pewno nie było obaleniem danych Millera.
Shankland z zespołem w końcu usiłowali zestawić kilka wybranych, dziennych przebiegów interferometru z temperaturą, której pomiary robiono równocześnie. Stwierdzili trudność w skorelowaniu niskich wartości przesunięcia z niskimi różnicami temperatury, ale znaleźli jeden zbiór wysokich wartości przesunięcia skorelowany z nieznacznie wyższymi temperaturami, a nawet znaleźli inny zbiór, gdzie wysokie wartości przesunięcia korelowały z niższymi temperaturami. W końcu, skarżą się że "...nie są dostępne żadne dane ujawniające, że cieplne warunki na dachu, są być może odpowiedzialne za duże przesunięcie prążków czasie najwyższego położenia Słońca" (s.176) Jeżeli to brzmi zagmatwanie, to przeczytanie pełnego oryginalnego tekstu dostarczyło równie mało wyjaśnień.
Zawiedzeni, że nie mogą pokazać jakichkolwiek obciążających danych z dziennych pomiarów, jakich oczekiwano, gdy gradient temperatury wewnątrz budynku interferometru jest maksymalny, zwrócili uwagę na nocne zbiory danych. I znowu tylko kilka arkuszy danych Millera zostało wybranych, aby udowodnić ich tezę. Przejrzane zostały dane z dwóch nocy (30 sierpnia 1927 i 23 września 1925) ze stałą temperaturą powietrza - te noce pokazały bardzo czyste i systematyczne zmiany prążka (Fig.4 s.176), ale, ponieważ azymut prążka zmienił się minimalnie, pookoło 5 godzinach obserwacji, krytycy stwierdzili że "byłoby to niezmiernie mało prawdopodobne, aby przesunięcia prążka były spowodowane kosmicznym efektem" (s.177). Najwidoczniej ludzie z zespołu Shanklanda byli tak zablokowani w starych założeniach, z oryginalnego eksperymentu Michelsona-Morleya - "statycznego eteru", że nie rozumieli tego, co mogliby zobaczyć w danych Millera. W 1927, na Conference on the Michelson-Morley Experiment odbywającej się w Obserwatorium Mt. Wilson, gdzie Michelson, Lorentz, Miller i inni, robili prezentacje i uczestniczyli w otwartej debacie, Miller skierował pytanie: "Obserwacje zrobiono by zweryfikować te [statyczny eter] przewidywania ...ale one nie wskazały stopniowo na wszystkie punkty kompasu, to jest, nie wskazały w kierunkach 90° w bok, w odstępach sześciu godzin. Zamiast tego, kierunek ledwie oscylował tam i z powrotem w kącie około 60°..." (Miller 1928, s. 356-357) powód tego był taki: Miller wykrył, że oś prądu eteru ma kierunek rozsądnie blisko (około 60°) zarówno osi obrotu Ziemi, jak i osi płaszczyzny ekliptyki.
Jest inna ważna rzecz w artykule Shanklanda, która prawie jest niemożliwa do wykrycia, to fakt, że dane z 30 sierpnia były zebrane w Cleveland, a dane z 23 września były z Mt. Wilson i żadne z nich nie były częścią danych opublikowanych przez Millera, których użył do obliczeń prądu eteru - obie daty są wyraźnie poza 10-dniowym okresem, zidentyfikowanym przez Millera. Ponadto nie wszystkie arkusze danych z interferometru dla tej daty - które przypuszczalnie miałyby podobną pogodę i warunki temperatury - zostały użyte przez zespół Shanklanda w krytycznej rewizji. Wybrali tylko te zbiory danych, które wydawały się popierać ich twierdzenie o cieplnej anomalii. Na przykład, wybrali "dziesięć zbiorów obserwacji, Nr 31 do 40, obejmujących zebrane w domku w miasteczku uniwersyteckim Case między północą i godziną 5:00 w dniu 30 sierpnia, 1927" oraz "...pomiary 75 do 83 obejmujące pomiary od godziny 12:18 do godziny 6:00 w dniu 23 września" (s. 176-177). Nie inaczej tylko po to by oskarżyć, wybrano te dane, które dały im wrażenie istnienia wpływu błędów temperatury, nie było żadnego innego określonego kryterium wprowadzania ich do dyskusji. Ten stronniczy wybór danych lub raczej procedura wykluczania danych wymusza pytanie: A co ze zbiorami danych Nr 1 do 30, a przebiegi 1 do 74? Podobne nie wyjaśnione selekcje danych lub wykluczenie danych, występują w całym artykule Shanklanda, zostawiając jedne na poparcie swych tez, a nie wybrane i wykluczone dane, które tworzyły przytłaczającą większość, odrzucić, bo po prostu nie mogły dostarczyć wsparcia ich tezy. Można wyobrazić sobie, wycie protestujących który by nastąpiło, gdyby Miller zastosował takie podejście, arbitrażowo wykluczając dane z obliczeń, które powierzchownie sugerowały coś innego, niż prawdziwy prąd eteru.
Trzeci zbiór danych z 30 lipca 1925 zwrócił uwagę zespołu Shanklanda, ponieważ zawierał niezmiernie duży szczyt, gdzie Miller zanotował "Słońce świeci nad interferometrem". Te dane naprawdę pojawiają się w analizowanej części opublikowanej przez Millera. Jednakże zespół Shanklanda wybrał tylko "obserwacje obejmujące Nr 21 do 28, zrobione między godziną 1:43 i godziną 6:04 dnia 30 lipca, 1925." Oczywiście, około godziny 6:00 słońce wschodziło i przyłapało Millera i jego asystenta na nieuwadze. A co z obserwacjami Nr 1 do 27 lub innymi danymi z wczesnego ranka, gdzie słońce nie świeciło na interferometr? Te dane nie zostały włączone do dyskusji ale zauważono, że przebiegi przed wschodem słońca dowodziły "...wyjątkowo nieregularne zachowanie...nie mamy żadnego gotowego wytłumaczenia dla tego oczywistego odstępstwa..." Tu zespół Shanklanda w zasadzie przyznaje się, że ich chwyt „szuflada pełna gotowych” wytłumaczeń była pusta, a pomysł, że te dane wyrażały prawdziwy prąd eteru, był również dla nich po prostu "niemożliwy" do przyjęcia. Fakt, że Miller umieścił notatkę o świetle słonecznym, na tym arkuszu danych, świadczy o jego uczciwości.
Zespół Shanklanda wybrał również zbiór danych Nr 56-58 z 8 lipca 1924, który był częścią eksperymentów kontrolnych Millera powstałych w piwnicy w laboratorium fizyki Case, gdzie temperatury były bardzo stabilne i oscylacje prążka były zupełnie małe więc, argumentowali, że te dane są dowodem na cieplne efekty w aparacie. Jednakże był to bardziej problem piwnicy i gęstych otaczających materiałów, które naprowadziły Millera na pomysł, by użyć aparatu w miejscu nie poddanym tak silnie osłanianiu eteru i wnętrza Ziemi. Po 1921 Miller używał laboratorium Szkoły Case , tylko do eksperymentów kontrolnych i to jest powód, dlaczego tamte szczególne dane nigdy nie zostały opublikowane.
W artykule Shanklanda krytykę temperatury zakończyła dyskusja kilku dodatkowych zbiorów danych: Nr 113-118 z 2 kwietnia, Nr 88-93 z 8 sierpnia 1925 i Nr 84-91 z 11 lutego 1926 (s.177). Tutaj amplitudy i fazy jak twierdzono były „prawie podobne”, ale podano za mało szczegółów, które pozwoliłyby na recenzję krytycznych twierdzeń i wydaje się, że znowu błędnie, nieprawidłowo interpretowali dane Millera, idąc po linii założeń statycznego eteru.
Jak pokazano powyżej w prawie wszystkich przypadkach, żadne z tych danych nie zostały przeanalizowane systematycznie, ani nie zostały przedstawione w taki sposób, aby krytyka autora był w zgodzie z faktami. Miałem wrażenie, że oni po prostu przejrzeli stos arkuszy danych Millera i machnąwszy ręką, wybrali i wskazali tylko na wybrane fragmenty i wyeliminowali całość pracy Millera jako wynik oddziaływań termicznych. Szczegółowe eksperymenty kontrolne Millera zasadniczo zostały zignorowane, a było faktem że, we wszystkich eksperymentach, interferometr był zamknięty w małym domu przykrytym namiotem, aparat został osłonięty izolacją z korka a droga światła osłonięta szkłem i panelami papieru - pełny obrót wykonywany był w ciągu minuty, z przerwą, by zastanowić się, jak jakieś dostrzegalne zmiany temperatury mogłyby wpłynąć na dane, specjalnie na zmiany związane z gwiazdowym składnikiem kosmicznym.
Dla przypadkowego czytelnika, który nie podjął się starannych studiów oryginalnych eksperymentów Millera, artykuł Shanklanda mógłby jawić się jako rozsądna dyskusja. Jednakże artykuł Shanklanda zasadniczo zaciemnia i ukrywa przed czytelnikiem większość centralnych faktów, które Miller w rzeczywistości zrobił, a w każdym razie jest niesystematyczny i stronniczy w podejściu, wykluczając z dyskusji może 90% lub więcej obszernych danych. Ostatecznie ocenia, że jego wnioski są bez znaczenia.
Uwagi końcowe, Muszę niestety poinformować czytelnika, że moje poszukiwania dostępnych materiałów w archiwum, zarówno pracy Millera, i Shanklanda w Case Uniwersyty zawiodły. Nie zdołałem znaleźć nawet jednego, z setek zagubionych arkuszy danych lub zapisów laboratoryjnych z lat ciężkiej pracy Millera. Może Shankland w końcu naprawdę je spalił?
(Postscriptum, wrzesień 2002:
Po publikacji tego artykułu w Pulse of the Planet #5 i w internecie, w którym sugerowałem zniszczenie danych Millera przez R.S. Shanklanda i po naciskach autora, na profesorów i urzędników Case Western Reserve Univeristy, by intensywniej szukać oryginalnych arkuszy danych Millera, one w końcu pojawiły się w CSWRU Physics Department i później zostały przeniesione do Archiwum CWRU.)
Uwagi o publikacji tego artykułu:
W czerwcu 2000, skontaktowałem się z wydawcami Reviews of Modern Physics - to ten sam magazyn, który opublikował oryginalne artykuły Millera w 1933 i Shanklanda w 1955 - informując ich, że chcę przedłożyć mój artykuł do publikacji, podając tytuł i podstawowe szczegóły. Wydawca odpowiedział przecząco, ale z freudowską pomyłką. Po stwierdzeniu, że jego magazyn nie bierze takich historycznych materiałów, podsumował "A więc, naprawdę przemyślę (sic) czy to jest właściwe dla formatu naszego przeglądu." Na moje uzupełniające zapytanie, poprawił się, mówiąc, że chciał powiedzieć "nie myślę, że to byłoby odpowiednie." A więc to że, wydawcy Reviews of Modern Physics odmówili nawet przejrzenia artykułu, wskazuje jak daleko system „tendencyjnej recenzji” wpłynął na polityczną poprawność, by chronić faworyzowane teorie. Artykuł później został zaakceptowany w kilku czasopismach poza głównym nurtem, które nie czują się zagrożone pomysłem eteru lub prądu eteru.
Wnioski
Mój przegląd tego ważnego, ale smutnego rozdziału w historii nauki pozostawia wrażenie zdumienia, jak również frustracji. Praca Millera dotycząca badania prądu eteru, została wykonana z wyraźnie większą precyzją, troską i pilnością niż inni badacze, którzy podjęli ten problem, nie wyłączając Michelsona a jednak, to jego praca w zasadzie została zapisana w historii nauki. Za życia Miller odpowiadał krótko krytykom i demonstrował zjawisko prądu eteru ze zwiększającą się precyzją w ciągu lat. Stale wykazywał krytykom, z jakich określonych powodów, uzyskiwał większe pozytywne wyniki, kiedy inni uzyskiwali tylko małe lub nie mieli żadnych wyników. Michelson i kilku innych w tym okresie potraktowali pracę Millera poważnie, ale Einstein i jego stronnicy widzieli Millera tylko jako zagrożenie, coś co powinno być "jak gdyby wyjaśnione", tak szybko jak to możliwe. Einstein faktycznie został „katapultowany” na forum publiczne w końcu II wojny światowej. Fizycy jądrowi byli widziani jak bohaterowie i Einstein szybko został ikoną kultury, więc jego praca nie mogłaby zostać skrytykowana. W tej sytuacji pojawiła się grupa Shanklanda, z oczywistą misją, by wbić ostatni gwóźdź do trumny Millera. Te wysiłki, prawie zakończyły się sukcesem.
Wnioski Shanklanda dotyczące pracy Millera były wyraźnie negatywne, ale jego systematyczna analiza statystyczna danych z Mt. Wilson jedynie potwierdziła, to wszystko co powiedział Miller, że był czysty i systematyczny okresowy efekt w odczytach interferometru. Artykuł Shanklanda potwierdził również twierdzenie Millera, że ten okresowy efekt nie był wynikiem błędów przypadkowych lub mechanicznych efektów. Zespół Shanklanda szukał później wpływów temperatury na dane Millera, ale zawiódł w podjęciu się, systematycznej analizy jego najważniejszych danych z Mount Wilson. Zamiast tego, zostały zrobione tendencyjne selekcje kilku opublikowanych i nie opublikowanych grup danych uzyskanych w różnych okresach czasu, z różnych lokalizacji eksperymentów, włączając dane z eksperymentów kontrolnych w Case School.
Najbardziej rozstrzygające eksperymenty na Mount Wilson, 1925-26, obejmowały w sumie około 6,402 obrotów interferometru, zarejestrowanych na ponad 300 indywidualnych arkuszach danych. To były dane, na których zespół Shanklanda powinien się skupić i poddać systematycznej ocenie. Zamiast tego, tylko kilka z arkuszy danych Millera z tych centralnie-najważniejszych eksperymentów zostało wybranych - na pewno mniej niż 10% dostępnych danych, zostało wziętych pod uwagę - i wtedy po pierwszej analizie, ekstrahowano tylko te dane, które mogłyby najłatwiej zostać błędnie zrozumiane, jako dowód na przypuszczalne temperaturowe anomalie. Z pewnością, część danych podniesionych dla publicznej krytyki, pochodziła z eksperymentów kontrolnych Millera w Case lub prawdopodobnie z testów, gdy techniczne "błędy" były aranżowane w aparacie i w pomieszczeniu. Miller już nie żyje i nie opowie nam o tych danych, ale zespół Shankland beztrosko wrzucił do jednego worka, zarówno opublikowane i nie opublikowane dane, bez komentarza.
Pomimo zadowolenia, że mogą wydłubywać i wybierać dane, jak sobie zażyczą, nie mogli wyjść ze spójną i solidną krytyką, która pracę Millera mogłaby ostateczne odrzucić, - wybrali zaledwie część danych potwierdzających, pomimo tego grupa Shanklanda zdawała się być się nieświadoma, że jest możliwość interpretacji danych wskazująca na astronomiczny prąd eteru. Za życia Miller otwarcie stwierdził, że zwrócił na to uwagę i poprawił, ze względu na cieplne efekty, aparat, a jednak okresowe elementy pomiarów nie ustępowały - artykuł Shanklanda zignorował Millera w tym ważnym punkcie.
Grupa Shanklanda nie przedsięwzięła żadnego własnego nowego eksperymentu, ani w kwestii prądu eteru, ani na temat cieplnych perturbacji wiązki światła w interferometrze - zrobili zasadniczo "analizę zza biurka " danych Millera. Tylko kilka oryginalnych grup danych Millera zostało ostrożnie wybranych, by zrobić raczej niewiarygodne oskarżenie, że małe naturalne gradienty temperatury otoczenia w pomieszczeniu na Mt. Wilson, mogłyby spowodować przesunięcia prążków w izolowanym interferometrze, podobne do tych, jakie sam Miller powodował i zarejestrował, w eksperymentach kontrolnych, używając silnych promienników grzewczych. Artykuł Shanklanda dowodził, że musiała być "cieplna przyczyna" w pomiarach Millera na Mt Wilson, ale nie dał na to żadnego bezpośredniego dowodu.
W żadnym razie grupa Shanklanda nie zaprezentowała dowodu, w którym temperatura byłaby czynnikiem, w tworzeniu okresowych gwiazdowych przesunięć prążków, zaobserwowanych przez Millera w jego opublikowanych danych, chociaż to był ich ostateczny wniosek. W rzeczywistości przedstawili świadectwo z własnych notatek laboratoryjnych Millera, sugerujących cieplne gradienty w pomieszczeniu interferometru na Mt.Wilson które były poniżej obserwacyjnych możliwości odizolowanego aparatu.
Większe zagadnienie okresowych lub harmonicznych efektów w danych, prawie identycznie pokazanych we współrzędnych (sideral) kosmicznych, w różnych porach roku i we wszystkich godzinach dnia, nigdy nie zostały zauważone lub ocenione przez grupę Shanklanda. Żaden z nich nie zrobił jakiejkolwiek próby, by pokazać dokładnie, jak zewnętrzne zjawisko temperatury mogłoby wpłynąć na odczyty interferometru, by dać taki systematyczny gwiazdowy (sidereal) efekt. To zagadnienie zostało prawie całkowicie pominięte przez zespół Shanklanda.
Czytając artykuł Millera z 1933r, widać marność natury postępowania zespołu Shanklanda i uprzedzenie do systematycznych gwiazdowych okresowości zaobserwowanych przez Millera, wyrażające się prawie do wszystkiego, chociaż z różnym natężeniem. Od 1906 do 1926, Miller przedsięwziął ponad 200 000 jednostkowych odczytów, w ponad 12 000 obrotów interferometru pokazującego harmoniczną okresowość stale wskazującą na tę samą główną oś prądu eteru w kosmosie - zjawisko, które było zupełnie niezależne od godziny dnia lub pory roku, w której eksperymenty zostały wykonane. W najlepszym wypadku, krytycy dostarczyli tylko rozumowanie ad-hoc, oskarżenie lub sugestię bez podstaw, że jakaś mała część danych Millera mogłaby zawierać nieokreślony efekt temperatury.
Z powyższego, wynika, że grupa Shanklanda, w jakimś stopniu, po konsultacji z Einsteinem, zdecydowała, że "Miller musi być zły" i wtedy, postanowili zobaczyć, co można znaleźć w jego archiwum, co popierałoby ten wniosek, - to nie jest metoda naukowa.
Jak już napisałem poprzednio, Miller zauważył, że prąd eteru jest silniejszy na większej wysokości, oraz że jest mały gdy eksperyment jest wykonywany w ciężkich budynkach z kamienia lub kiedy droga światła w interferometrze ma osłony z drewna lub metalu. W mojej pracy przez ostatnie 30 lat, znalazłem wiele przykładów w biologii, meteorologii i fizyki, by niezależnie poprzeć twierdzenie o subtelnej energicznej sile o podobnej zależności od wysokość i oddziaływaniu z osłonami metalowymi. (DeMeo 1979, 1989, 1991, 1996) Podobnie, jest wiele nowych odkryć w astrofizyce, gdzie anizotropia kosmologiczna została odkryta, i są zgodne ze zidentyfikowaną przez Millera osią dryfującego eteru. (Miller 1933 s.241, Allais 1997) Podczas gdy większość tych zjawisk dzisiaj jest interpretowana jako konsekwencja teorii „wielkiego wybuchu” lub teorii względności Einsteina, można również pokazać, że wyjaśnienie ma korzenie w dynamicznym dryfującym, bogatym w energię ośrodku kosmologicznym.
Na zakończenie, proszę czytelnika, żeby wyobraził sobie, że w roku 1887, eksperyment Michelsona-Morleya, który trwał tylko 6 godzin w ciągu czterech dni, doprowadził do stwierdzenia „eter został wykryty” i, że Dayton Miller po latach pracy po 200 000 obserwacji stwierdził „eteru nie można wykryć”. Bez wahania, można stwierdzić - w takim fikcyjnym przypadku - Miller byłby dzisiaj cytowany w każdym podręczniku fizyki, jako ten, który „udowodnił, że eter nie istnieje” i nikt nie zwróciłby uwagi na Michelsona i Morleya. Fakt, że dzisiejsza sytuacja jest całkowicie przeciwna do mojego przykładu, jest świadectwem bardzo politycznej natury nowoczesnej nauki i że główne teorie często przekształcają się w systemy wiary, które wymagają automatycznego likwidowania jakiegokolwiek nowego odkrycia, które mogłoby podkopać wiarę w „powszechną mądrość” politycznie-panujących grup naukowców. A dzisiaj ta „mądrość” jest taka: Przestrzeń jest pusta i nieruchoma a wszechświat martwy. Proponuję coś innego, ta mądrość jest niesprawdzonym a nawet fałszywym twierdzeniem, to wyzwanie jest rzucone w dużym stopniu dzięki wyjątkowej pracy badawczej prądu eteru, wykonanej przez Daytona Millera.
Postscriptum, 2003:
Od czasu gdy ten artykuł został napisany, dowiedziałem się o kilku dodatkowych ostatnio przedsięwziętych eksperymentach dotyczących prądu eteru.
1. W późnych latach 1990, zrobiono serię testów interferometrem koło Hector Munera at the Centro Internacional de Fisica, in Bogota, Colombia, I opublikowano w 1998r w Aperion (zacytowany poniżej).Contact email: hmunera@latino.net.co
2. Maurice Allais opublikował serię artykułów w Comptes Rendus i w Pulse of the Planet in 1998-2002, które są fragmentami materiałów zawartych w jego książce 1997 (zacytowany poniżej).
3. W późnych latach 1990, zrobiono serię eksperymentów z interferometrem fal radiowych przez Yuri Galaev, starszy naukowiec w Institute for Radiophysics & Electronics at the National Academy of Sciences of Ukraine i opublikowano w 2000-2003 w Rosji, Ukranian and English language journals (zacytowany poniżej).Contact email: galaev@ire.kharkov.ua
4. Ostatnio rozszerzyłem sobie temat badań o relację między zmierzonym prądem eteru przez Millera i eksperymentalnie wykrytą przez Wilhelma Reicha kosmiczną „energią życia”.See: James DeMeo: "Reconciling Miller's Ether-Drift With Reich's Dynamic Orgone", Pulse of the Planet, 5:137-146, 2002. Posted to:http://www.orgonelab.org/MillerReich.htm
Citations, Organized Chronologically:
* 1887: Albert A. Michelson, Edward W.. Morley, "On the Relative Motion of the Earth and the Luminiferous Ether", American Journal of Science, Third Series, Vol.XXXIV (203), Nov. 1887.
* 1905: E.W. Morley,Dayton Miller, "Report of an Experiment to Detect the FitzGerald-Lorentz Effect", Proceedings, Am. Acad. Arts & Sciences, 41:321-328, August 1905.
* 1907: E.W. Morley,Dayton Miller, "Final Report on Ether-Drift Experiments", Science, 25:525, 5 April 1907.
* 1913: M. G. Sagnac, "L'Ether lumineux Demonstre par l'effet du vent relatif d'aether dan interferometre en rotation uniforme", Comptes Rendus, 157:710, 1913, and "Sur la preuve de la realite de l'ether lumineux par l'experience de l'interferographe tournant," Comptes Rendus, 157:1410-1413, 22 Dec. 1913; Also see John Chappell, "Georges Sagnac and the Discovery of the Ether", Arch. Internat. d'Histoire des Sciences, 18:175-190, 1965.
* 1922:Dayton Miller, "The Ether-Drift Experiments atMount Wilson Solar Observatory", Physical Review, 19:407-408, April 1922.
* 1925:Dayton Miller, "Ether-Drift Experiments atMount Wilson", Proceedings, Nat. Acad. Sciences, 11:306-314, June 1925.
* 1925: Michelson, A.A., H. Gale & F. Pearson: "The Effect of the Earth's Rotation on the Velocity of Light" (Parts I and II), Astrophysical Journal, 61:137-145, April 1925. Also see: "Letters to the Editor: The Effect of the Earth's Rotation on the Velocity of Light", Nature, 115:566, 18 April 1925.
* 1926:Dayton Miller, "Significance of the Ether-Drift Experiments of 1925 atMount Wilson", Science, 63:433-443, 30 April 1926.
* 1927: Michelson, A.A.: Studies in Optics, U.Chicago Press,Chicago, 1927.
* 1928:Dayton Miller, untitled lecture in "Conference on the Michelson-Morley Experiment", Astrophysical Journal, LXVIII:341-402, Dec. 1928; also in Contributions From the Mount Wilson Observatory, No.373, Carnegie Institution of Washington.
* 1929: Michelson, A.A., Pease, F.G. & Pearson, F.: "Repetition of the Michelson-Morley Experiment", Nature, 123:88, 19 Jan. 1929; also in J. Optical Society of America, 18:181, 1929.
*1930:Dayton Miller, "Ether Drift Experiments in 1929 and Other Evidences of Solar Motion", J. Royal Ast. Soc.Canada, 24:82-84, 1930.
* 1932: R. J. Kennedy and E.M. Thorndike, "Experimental Establishment of the Relativity of Time", Phys. Rev. 42 400-418, 1932.
* 1933:Dayton Miller, "The Ether-Drift Experiment and the Determination of the Absolute Motion of the Earth", Reviews of Modern Physics, Vol.5(2), p.203-242, July 1933.Download Here (26 MB)
* 1933: David Dietz, "Case's Miller Seen Hero of 'Revolution'. New Revelations on Speed of Light Hint Change in Einstein Theory",ClevelandPress, 30 Dec. 1933.
* 1934: Georg Joos, Dayton Miller, "Letters to the Editor", Physical Review, Vol.45, p.114, 15 Jan. 1934.
* 1934:Dayton Miller, "The Ether-Drift Experiment and the Determination of the Absolute Motion of the Earth", Nature, Vol.133, p.16-27, 3 Feb. 1934.
* 1935: Albert Michelson, F.G. Pease, F. Pearson: "Measurement of the Velocity of Light in a Partial Vacuum", Astrophysical J., 82:26-61, 1935.
* 1951: Wilhelm Reich: Cosmic Superimposition, Orgone Institute Press,Rangeley,Maine. Republished as Ether, God and Devil / Cosmic Superimposition, Farrar,Strauss & Giroux,NY 1973.
* 1952: Robert L. Stearns, A Statistical Analysis of Interferometer Data, Thesis, Case Institute of Technology,Physics Dept. 1952.
* 1955: R.S. Shankland, S.W. McCuskey, F.C. Leone and G. Kuerti, "New Analysis of the Interferometer Observations ofDayton C. Miller", Reviews of Modern Physics, 27(2):167-178, April 1955.
* 1963: Robert Shankland: "Conversations with Albert Einstein", Am. J. Physics, 31:47-57, Jan. 1963.
* 1964: Robert Shankland: "The Michelson Morley Experiment", Am. J. Physics, 32:16-35, 1964; "The Michelson-Morley Experiment", Scientific American, 211:107-114, 1964.
* 1971: Ronald W. Clark: Einstein: The Life and Times, World Publishing Co., NY 1971.
* 1972: Loyd Swenson, The Ethereal Aether: A History of the Michelson-Morley-Miller Aether-Drift Experiments, U.Texas Press, Austin, 1972.
* 1973a: Robert Shankland: "Michelson's Role in the Development of Relativity", Applied Optics, 12(10):2280-2287, October 1973.
* 1973: Robert Shankland: "Conversations with Albert Einstein. II", Am. J. Physics, 41:895-901, July 1973.
* 1979: James DeMeo, "Evidence for the Existence of an Interconnecting Principle...", Appendix to Preliminary Analysis of Changes in Kansas Weather Coincidental to Experimental Operations with a Reich Cloudbuster, Thesis, University of Kansas, Lawrence, Geography-Meteorology Dept., 1979.
* 1981: Margaret Kimball "An Interview with Dr. Robert S. Shankland, Subject: Dayton Miller", Transcript of audio tape, 15 Dec. 1981, original with hand-corrections, from R.S. Shankland Archive, University Archives, Case Western Reserve University, Cleveland, Ohio.
* 1989: James DeMeo, Chapter on "Independent Discovery of An Unusual Energy" in The Orgone Accumulator Handbook, Natural Energy,Ashland, 1989.
* 1991: James DeMeo, "The Orgone Energy Continuum: Some Old and New Evidence", Pulse of the Planet, 1(2):3-8, 1989; German translation "Alte und neue Beweise fur das Orgon Energie Kontinuum", Lebensenergie, 2:13-20, 1991.
* 1996: James DeMeo, "Independent Discovery of a Dynamic Bio-Cosmic Energy in Space and Atmosphere", & "Dayton Miller's Discovery of the Dynamic Ether Drift", Proceedings, SW & Rocky Mountain Division, American Association for the Advancement of Science, 72nd Annual Meeting, Northern Arizona Univ., Flagstaff, Arizona, 2-6 June 1996. Program and Abstracts, pp.41-42, 1996.
* 1997: Maurice Allais, L'Anisotropie de L'Espace:La nécessaire révision de certains postulats des théories contemporaines, Clément Juglar, Paris, 1997.
* 1998: Maurice Allais: "Experiments ofDayton C. Miller (1925-1926) and the Theory of Relativity", 21st. Century Science and Technology, Spring 1998, p.26-34; also in Pulse of the Planet #5, p.132-137 2002.
* 1998: Hector Munera, "Michelson-Morley Experiments Revisited: Systematic Errors, Consistency Among Different Experiments, and Compatibility with Absolute Space", Apeiron, Vol. 5 Nr. 1-2, January-April 1998, p.37-54.
* 1999: Maurice Allais: "Des régularités trés significatives dans les observations interférométriques de Dayton C. Miller 1925-1926", Comptes Rendus de L'Académie des Sciences, Paris, t. 327, Série II b, p.1405-1410.
* 1999: Maurice Allais: "Nouvelles régularités tres significatives dans les observations interférométriques deDayton C. Miller 1925-1926", Comptes Rendus de L'Académie des Sciences, Paris, t. 327, Série II b, p.1411-1419.
* 2000: Maurice Allais: "L'origine des régularités constatées dans les observations interférométriques de Dayton C. Miller 1925-1926: variations de température ou anisotropie de l'espace", Comptes Rendus de L'Académie des Sciences, Paris, t. 1, Série IV, p.1205-1210.
* 2000: James DeMeo: "Critical Review of the Shankland, et al, Analysis of Dayton Miller's Ether-Drift Experiments", Presented to the Natural Philosophy Alliance, Berkeley, Caif. May 2000.
* 2002: James DeMeo: "Reconciling Miller's Ether-Drift with Reich's Dynamic Orgone", Pulse of the Planet #5, p.138-147, 2002.
* 2002: Maurice Allais, "The Experiments ofDayton C. Miller (1925-1926) and the Theory of Relativity", Pulse of the Planet, 5:131-136.
* 2000: Yuri M.Galaev, "Ether-drift. Experiment in the band of radio wave", Petit, Zhukovsky, 2000. (Russian).
* 2000: Yuri M.Galaev, "Ether-drift effects in the experiments on radio wave propagation", Radiophysics and Electronics, Institute for Radiophysics and Electronics of the National Academy of Sciences of Ukraine, Vol.5, No.1, pp.119-132, 2000. (inUkraine).
* 2001: Yu.M.Galaev, "Ethereal Wind in Experience of Millimetric Radiowaves Propagation", this is the Galaev citations of 2000, (in English) Spacetime and Substance, V.2, No.5 (10), 2001, P.211-225. Posted to: http://www.spacetime.narod.ru/0010-pdf.zip
* 2002: Yu.M.Galaev, "The Measuring of Ether-Drift Velocity and Kinematic Ether Viscosity Within Optical Waves Band", (in English) Spacetime and Substance, Vol.3, No.5 (15), 2002, P.207-224. Posted to: http://www.spacetime.narod.ru/0015-pdf.zip
* 2002: James DeMeo: "Reconciling Miller's Ether-Drift With Reich's Dynamic Orgone", Pulse of the Planet, 5:137-146, 2002. Posted to:http://www.orgonelab.org/MillerReich.htm
* Here is a separate webpage with a long list of citations on the ether-drift experiments, and the larger question of energy in space. Download links are provided to the original items where possible. Many or most of these are experimental papers showing positive results for the ether and ether-drift.
