Drakula z Komorowa przez lud wybrany
Ma bogatą przeszłość i tytuł przyszywany.
By zasiąść w pałacu, zawsze miał ochotę.
Pragnął podziwiać żyrandole złote.
Długie korytarze, przestronne salony
Przypadły do gustu także jego żony.
Lecz gdy słońce chyli się ku zachodwi,
Coś dziwnego dzieje się naszemu bohaterowi.
Gdy pałacowe komnaty ciemności spowijają,
Spod sympatycznych wąsów kły wyrastają.
Już hrabina nastawia swą pulchną szyję,
A krwi spragniony hrabia pije i pije.
Wtem słychać wrzask Drakuli żony...
„Patrz! Krzyż rzucił cień na pałacowe zasłony!”
Hrabia nie skończył kolacji jeszcze,
A bladym ciałem wstrząsają dreszcze.
Myśli, by wyjechać wraz z żoną z Warszawy,
By w spokoju odbywać ten rytuał krwawy.
Lecz szkoda opuszczać ten pałac piękny.
Rozkazał: „Krzyż ma być usunięty!!!”
Taka prawda z historii tej płynie,
Że hrabia lubi wgryzać się w szyję.
A od wieków wiadomo, że ród wampirzy
Boi się wody święconej i krzyży.
