Dzisiaj smutny dzień.
Po porannej prasówce, zdruzgotany tym co dzieje się na Ukrainie zadzwoniłem do specjalistki od spraw Rosji, do mojej mamy. Powiedziała, że to było do przewidzenia...
Rozmowa była długa i mieszały się w niej różne sprawy, daty i fakty.
Ale z datą dzisiejszej agresji wiąże się data wyjazdu mojej mamy z Syberii po 16 latach zsyłki.
Dziś równo 65 lat temu 24 lutego wsiadła do pociągu na stacji Powalicha, aby po 10 dniach dojechać do Polski do Terespola.
Opowiadała mi dzisiaj o tych dniach w pociągu, przejeździe przez Ural, o tym jak przymarzły jej włosy do ściany wagonu, że w tym czasie w były tam wybory i pognali podróżnych to lokali wyborczych. Mijając Smoleńsk jeden z pasażerów powiedział tut waszych Niemcy ubili.
Mama opisała jeszcze wiele sytuacji z tej podróży o jedwabnej chustce kupionej od sprzedawcy na dworcu w Kazaniu, o metrze w Moskwie i przejeździe na Dworzec Białoruski i o poznanych wtedy Estończykach jadących przez całą Syberię do stolicy, aby wykupić się z zesłania.
Moja mama miała wtedy 20 lat i pierwszy raz wyjechała ze swojego pasiołka.
Zapamiętała wszystko jak w filmowych kadrach.
I jeszcze przypomniana piosenka śpiewana do melodii Jerzego Petersburskiego…
Ровно в четыре часа
Киев бомбили,
Нам объявили,
Что началася война...
