Jarosław Kaczyński jaki jest - każdy widzi. Oprócz znanych przywar otacza go dziś nimb męczeństwa i przekonanie o potrzebie kontynuowania jakiejś rzekomej misji, którą rzekomo wypełniał jego śp. brat. Podejrzewam, że jeszcze nie odczadział po osobistej tragedii, jaka go spotkała. Gdyby tak było, okazałby się człowiekiem wyjątkowo nieczułym lub zwyczajnie powierzchownym, więc:
Czy ofiara ma się stać ojcem narodu?
Jarosław ma za sobą specyficzne środowisko - bardzo silnie naładowane emocjonalnie i krytykujące, natarczywe i ingerujące, pretensjonalne i wywołujące poczucie winy, uraźliwe i niewybaczające . Bracia sprytnie uzyskali jego przychylność spektakularnie głosząc socjalistyczno-narodowe dyrdymały i kłaniając się w odpowiednim czasie populistycznym bożkom - Giertychowi, Lepperowi czy Rydzykowi. Nie bardzo wierzę, żeby lider PiSu zrezygnował z tego elektoratu. Nie wierzę, żeby odrzucił wsparcie megalomanów i zdradził ich dla hasła "prezydent wszystkich Polaków" . Nie wierzę, żeby szczerze odpuścił Platformie Obywatelskiej i Unii Europejskiej, chociaż może sprawiać takie wrażenie.
Jarosław ma za sobą partię, którą stworzył i i podporządkował dzięki piramidalnej hierarchii wzajemnych zależności, której członkowie i sympatycy ostrzegają by " nie wykorzystać tragedii smoleńskiej w kampanii wyborczej", co w języku polityki oznacza "tragedia smoleńska będzie naszym leitmotivem". Wysunięcie do walki o prezydenturę członka najbliższej rodziny zmarłych w czasie katastrofy jest wyraźnym znakiem wskazującym drogę, jaką chce pójść PiS. Mam wrażenie, że członkowie i sympatycy tego ugrupowania są przekonani, że mają większe prawo do bycia moralnym sukcesorem tej strasznej katastrofy i do tego będą chcieli przekonać Polaków posługując się nie tyle bezpośrednim wskazaniem, lecz sugestią, niedomówieniem, dyskretnym krążeniem wokół tabu, aluzją, przemilczeniem, cichym westchnieniem ...
