Maciej Rybiński, publicysta „Faktu”
Stara to facecja, w różnych wersjach opowiadana. Opowiem ją jeszcze raz, tak jak ją pamiętam. Dziedzic majątku powracał z wód koleją. Na stację przyjechał po niego powozem stangret. – I co tam nowego? – pyta dziedzic. – A nic takiego – mówi wierny sługa – jeno piesek jaśnie pani zdechł. A co mu było? Przejadł się mięsem pieczonym i na skręt kiszek skonał. – A skąd mu się tyle mięsa dostało? – Ano z obory. – Przebóg, to obora spłonęła? Juści, proszę jaśnie pana. – Jak to się stało? – Ogień z pałacu się przerzucił. – To pałac też się spalił? – Do fundamentów, dobrodzieju. – A któż ogień zaprószył? – Nikt. Jeno łoże od gromnicy się zajęło. – Na litość boską, a kto palił gromnicę w sypialni? – Ksiądz proboszcz. – Dlaczego? – Bo ją w ręce nieboszczki jaśnie pani włożył. – To moja żona nie żyje? – Umarła, biedactwo, będzie już dwie niedziele.
I tak dziedzic pomału dowiedział się wszystkiego, dzięki sposobowi, w jaki informował go jego flegmatyczny sługa, unikając szoku. Zupełnie tak samo my, obywatele RP, dowiadujemy się od ministra Jacka Rostowskiego o sytuacji finansowej państwa. Na razie tylko piesek zdechł. Co będzie dalej, to się zobaczy.
Taktyka starego stangreta gdzieś z XIX wieku w polityce współczesnej nazywa się taktyką salami. Prawdę, zwłaszcza niemiłą, serwuje się po plasterku. Trochę już nam od początku roku tych plasterków nakrojono. Jest to tak zwana obróbka rzeczywistości skrawaniem. Skrojono wzrost gospodarczy z 4,7 do 0,2 procent. Dziurę budżetową wykrojono o 9 miliardów złotych większą.
Ale czy to aby już wszystko? Do końca roku jeszcze daleko. Jest jeszcze salami podatkowe. Akcyzowe. Wszystko w najlepszym gatunku. Cienko krojone. W całości moglibyśmy tych wszystkich salami nie strawić.
