Widowisko z lubością podsycane przez media i żądnych popularności osobników różnej maści trwa. Agresja obrazu, który ma być coraz bardziej szokujący, aby utrzymać zainteresowanie. Oglądamy więc już nie tylko poszukiwania ciała i konferencje prasowe quasi detektywa, ale znicze i maskotki na miejscu odnalezienia zwłok. Mało? Proszę bardzo – wywiad z lekarzem zajmującym się przeprowadzaniem sekcji. Opowiada ze szczegółami jak jest dokonywana. W tym czasie obraz – sala sekcyjna; zbliżenia na poszczególne stoły i pojemniki. Chce się rzygać... Ile w tym wszystkim braku elementarnego szacunku do ludzkiego ciała, do tej konkretnej małej istoty, której zdjęcia na tym tle cały czas widzimy w telewizji. Zdziczenie i łamanie kolejnych barier sfery ludzkiej intymności. W chwili przerwy możemy obejrzeć dopiero co zastrzelonych ludzi w Syrii. Bez żadnego uprzedzenia o okrucieństwie pokazywanych zdjęć. Wszystko to w porze wczesnowieczornej, a więc w porze oglądania telewizji także przez dzieci. Nie jesteśmy w stanie ochronić ani siebie, ani naszych dzieci. Gwałceni obrazem. Wszystko dla taniej sensacji. Żadnej możliwości przeciwstawienia się. I nie jest tak, że przecież można nie oglądać. Nie da się uniknąć takich scen. Wszystko to będzie zmieniać nas wszystkich. Nie łudźmy się, że nie. Zanurzani codziennie w kloace będziemy spłycać wrażliwość na ludzką krzywdę. Dehumanizować się.
I.F.
