„Poseł Taraszkiewicz to ideowy, czysty człowiek. Wychowany wśród kultury Polskiej i Polak z obyczajów. Szanuję go i uważam, że jako zbrodniarz przeciwko ludzkości, jako bolszewik i szpieg wart jest szubienicy”
Tak mój ulubiony Stanisław Cat Mackiewicz w artykule z 18 stycznia 1927 roku pisał o Bronisławie Taraszkiewiczu liderze Białoruskiej mniejszości narodowej, członku Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi w czasie jego procesu o działalność komunistyczna. To były te piękne przedwojenne czasy, gdzie osoba z którą się nie zgadzaliśmy nie była wrogiem lecz przeciwnikiem. O wrogu pisze się same złe rzeczy. Pisząc o przeciwniku trzeba zachować wyższy poziom, pewne rycerskie formy. Dobrze byłoby wrócić do tych dobrych czasów. Zwłaszcza, że jedynym warunkiem jest tylko uczciwe ustawienie naszej psychiki. Tak aby umieć we wrogu dostrzec przeciwnika. Umieć rozdzielić poglądy z którymi się nie zgadzamy od wewnętrznej uczciwości, ideowości. Szanować to, że ktoś może mieć całkowicie odmienne poglądy od nas.
Niestety zarówno prawą jak i lewą stronę dotknęła choroba widzenia wszędzie wrogów, a nie przeciwników. Każdy kto ma inny pogląd to wróg. Wroga się nie szanuje, wroga się niszczy. Wróg nie może być honorowy, mądry, uczciwy. Wróg jest głupi, zły, podły, niski i żałosny. Dużo w tym winy propagandy komunistycznej, która uwierzyła, że komunizm ma we wszystkim rację i swoich wszystkich przeciwników epitetowała. A to zaplutymi karłami reakcji, a to sługusami imperializmu, a to warchołami etc. A ja chcę mieć przeciwników. Tak jak w szachach, gdzie prosi się zawsze o jak najlepszego i jak najmądrzejszego przeciwnika aby grała była jak najbardziej interesująca.
Bronisław Geremek zasługuje na miano przeciwnika prawej strony sceny politycznej. Był komunistą i jest w dużej mierze odpowiedzialny, za zdeprecjonowanie pojęcia przeciwnik, ale chcąc przywrócić prawidłowego jego znaczenie musimy zacząć od samych siebie. Nie zgadzam się z żadnym z jego posunięć politycznych, ale doceniam ich precyzję i lojalność wobec własnych przekonań. Jego spojrzenie na historię, tylko przez pryzmat średniowiecza, jego spojrzenie na rolę Polski, jako jednego z krajów zjednoczonej Europy, idącego ślepo za starszą siostrą Francją jest mi całkowicie obce. Rozumiem jednak drogę myślową tego potomka wybitych w holokauście Żydów Polskich. Drogę widzenia w socjalizmie zabezpieczenia przed powrotem nazizmu. W zjednoczeniu Europy zabezpieczenia przed powrotem szowinizmów narodowych. Rozumiem tą drogę. Tą drogę wybrał sam i będzie ponosił wszystkie jej konsekwencje. Osądzi to Pan Bóg i historia. Prawa strona napisze akt oskarżenia. Lewa przygotuję obronę. I niech to będzie sprawiedliwy proces, dwóch równorzędnych, wzajemnie szanujących się światopoglądów.
Polacy byli i są narodem rycerskim. Cześć pamięci Profesora Geremka!
Inne tematy w dziale Polityka
