Pozwolę sobie na chwilę odejść od drążenia spraw zasadniczych na rzecz krótkiego przeglądu wydarzeń bieżących, a w zasadzie przeglądu tego, co mnie w ciągu kilku ostatnich dni zafrapowało bądź ubawiło, a przyznam - za FYM-em - że ostatnio w polityce raczej smieszno niż strasno.
Ubawiła mnie reakcja minister Kopacz na żądania płacowe pielęgniarek. Nie wiem, czy wychwyciliście państwo uwagę Pani minister, która po prostu przyznała pielęgniarkom racje! Bardzo współgrało mi to z tekstem wywiadu jakiego jednemu z tygodników udzielił Donald Tusk, który przekonywał, że celem jego rządu będzie robienie Polakom dobrze. Ta z kolei deklaracja zgadza się z oczekiwaniami dużej części społeczeństwa. Nowy rząd został przecież wybrany po to, aby zakończyła się epoka wojen i "nienawiści", a rozpoczęła epoka "miłości" Jakbym był heglistą, to ze spokojem oczekiwałbym na kolejne wyborcze rozdanie wiedząc, że następny rząd będzie zapewne rządem "obojętności".
Reakcja Pani Kopacz jest zabawna o tyle, że bardzo wielu wyborców oczekiwało od nowego rządu odejścia od modelu państwa "solidarnego" na rzecz państwa "liberalnego" gospodarczo. Przypomniany przy innej okazji przez red. Warzechę minister Paweł Poncyliusz zapewne odważyłby się powiedzieć pielęgniarkom, że ich zarobki nie mogą "doganiać" zarobków lekarzy, bo na całym świecie pielęgniarka zarabia średnio pięć razy mniej od lekarza, a niwelowanie tej róznicy może wziąć się jedynie z okupionego cięzkim trudem i pieniędzmi kształcenia podyplomowego.
W ramach "państwa miłości" zapewne więcej grup zawodowych usłyszy, że "mają rację". Bo jak słusznie zauważyli internauci, gdzie tam trudom pielęgniarek do wysiłku górników dołowych, hutników czy rolników (Pawlak)!
Problem wystąpi w momencie, kiedy słuszne racje kilku silnych grup zawodowych trzeba będzie przełożyć na konkrety. Budżet nie wytrzyma! A przecież wielu zwolenników Platformy wiązało pomysły na gospodarkę tej partii z takimi pojęciami z zakresu makroekonomii jak dyscyplina budżetowa, czy cięcie nadmiernie rozdętej sfery socjalnej.
Z przykrością stwierdzam, że deklaracje o "racjach" nie są niczym innym niż desperacką próbą odwleczenia w czasie wybuchu nieuchronnych napięć płacowych. Próbą o tyle desperacką, że jak już udowodniono najlepszą metodą na racjonalizowanie żądań białych miasteczek jest ignorowanie białych miasteczek i twarde stanie na gruncie możliwości finansowych. Ale czy można wyobrazić sobie panią minister Kopacz, pana posła Komorowskiego obojętnych na las białych namiotów w sercu stolicy? Nie można. Beza przyleci, więc i oni będą zmuszeni popić i zakąsić na jakimś majowym pikniku zgodnie z nową polityką miłości i zrozumienia.
Żarty żartami, a przecież "miłosierny" sposób uprawiania polityki liberalnej mógłby być istotnym wkładem w teorię doktryn politycznych, w ramach których liberalizm często kojarzony był z przymiotnikiem "bezduszny".
Dziś z pewnym zadowoleniem przeczytałem projekt "rewolucji" w polskich podatkach i o planach ograniczania liczby administracji rządowej, podobno o trzydzieści tysięcy osób. Nawet przez chwilę uwierzyłem. I nawet przyjąłbym taki geszeft proponowany mnie, obywatelowi w ramach jakiejś umowy adhezyjnej: spokojny sen, powiedzmy tysiąca mniej ważnych byłych konfidentów, w zamian za trzydzieści tysięcy współczesnych sępów mniej. Wiem, że to nieetyczne, ale polityka to również wykorzystywanie realnych możliwości, a innej drogi za obecnej władzy nie widzę.
Szczęśliwie nie będę zmuszony do obrzydliwej adhezji, jako że z góry zakładam, że z planów nic wyjść nie mmoże, jako że wzajemnie sprzeczne. Wyrzucanie na bruk jest mianowicie sprzeczne z nakazami "miłości", a niewyrzucanie - jawnie z obniżaniem podatków.
Jeszcze nie tak dawno po internecie krążył dowcip: Jaki jest szczyt bezczelności? Zagłosować na PiS i wyjechać do Londynu! Śmieszne! Ale dzisiaj jest jeszcze lepszy: Jaki jest nowy szczyt bezczelności? Zagłosować na PO z Londynu!
Pozdrawiam
Inne tematy w dziale Polityka
