Resortowe dzieci - polemika z "Gazetą Polską""

Tekst "Resortowe dzieci"  bruka dobre wzory rzetelnego dziennikarstwa. Nie podejmuje polemiki, ale wznieca wojnę. Wojnę na wzajemne plugawienie się słowem. Nadto wpisuje się w partyjną , dość prymitywną na tym przykładzie, walkę dwóch plemion. Nie mam nic przeciwko książce, która rysuje portret pokolenia mainstreamowych dziennikarzy, także pod kątem ich rodowodu. Pod warunkiem, że towarzyszy temu pełna, bezstronna ocena epoki, tła, wydarzeń, weszcie warsztatu dziennikarskiego. Z rzetelnie zebranego materiału moglibyśmy się wiele dowiedzieć o naszej najnowszej historii. Ta "zajawka" książki w wykonaniu Gazety Polskiej p.t. Resertowe dziecisygnalizuje, że nie ma takich szans. Szykowany jest jednostronny, polityczny atak o charakterze donosu personalnego. Rzecz pod redakcją Jerzego Targalskiego jest w tym względzie najgorszą zapowiedzią.

Nie raz krytykowałam Tomasza Lisa, Monikę Olejnik, Justynę Pohanke, generalnie zajadłość ideologiczną mainstreamu. Jednak zawsze starałam się wykazać, gdzie i w jaki sposób łamią zasady rzetelnego, bezstronnego dziennikarstwa. Teraz strona, która ideowo była mi bliższa, robi to samo w sposób o wiele bardziej prymitywny. Prostacko przenosi odpowiedzialność moralną z rodziców na dzieci. Niszczy tym samym wartości, które głosi, także moje. Daje okazję, by niezasłużenie znowu atakowano IPN. Sprowadza debatę publiczną na jeszcze głębsze niziny. Tytuły gazet od dawna nie potrafią ze sobą polemizować. Nie ma wymiany poglądów, tylko pisanie, mówienie do swoich. Czy pozostało już tylko wzajemne unicestwianie ?

Mainstreamowe media zagłuszą. One dochodzą do wahających się, obojętnych, młodych bez politycznych zainteresowań. "Gazeta Polska" tylko do swoich wiernych wyznawców. Polityczne kierowanie uwagi na pochodzenie rodziców wspłczesnych  dziennikarzy - ideowych przeciwników PiS,  uważam za kardynalny  błąd prawicy, zajadłość, głupotę. To mnie boli.   A że robią to dziennikarze, swoim kolegom dziennikarzom - wstyd.