Kto tu właściwie jest winny

Polityka to z natury rzeczy brudna sprawa, rynsztok ludzkości. Moralność w niej praktycznie nie istnieje, i wszelkie chwyty są dozwolone. Pytanie tylko czy ona jest zła sama z siebie czy człowiek będący jej twórcą i uczestnikiem do tego doprowadził?

Musiał ją kiedyś ktoś przecież stworzyć, dać jej podwaliny. I tak przy rodzeniu się pierwszych społeczeństw, cywilizacji, wyłoniły się reguły funkcjonowania skupisk ludzkich, relacji w ich obrębie, a także z innymi, zewnętrznymi podmiotami. A że władza uwalniała w wielu przywódcach złe strony swej natury, przełożyło się to na styl piastowanej funkcji. Więc polityka była tu tylko odzwierciedleniem tych niecnych cech.

Gdy ona już się rozwinęła, ugruntowała na arenie międzynarodowej, na scenę wkraczali nowi, młodzi władcy, mieli już przed sobą odpowiedni status quo. Polityka można powiedzieć stała się wtedy ugruntowanym złem samoczynnym, i żeby nie zaginąć w tej ludzkiej dżungli, jej uczestnicy chcąc nie chcąc musieli się dostosować do takich zasad. Czyli już wtedy polityka była nikczemna sama z siebie, i jej uczestnicy również. Oba te światy wzajemnie na siebie oddziaływały, lecz w istocie rzeczy były takie same.

Zatem początkowo, przy innych poczynaniach rządzących światem polityka mogłaby wyglądać inaczej. Lecz na skutek takich a nie innych decyzji narodził się potwór, który zmusza nowe pokolenia przywódców do postępowania wedle jej zasad. I tak błędne koło się zamyka.