To bardzo denerwujące

Tym razem zechcę opowiedzieć o czymś, z czym stykamy się często. Niestety, nie jest to ani miłe ani przyjemne, budzi nasz niesmak i zażenowanie. Moim zdaniem jest to jedna z największych ludzkich wad, a chodzi mi mianowicie o pychę.

Komu nie puszczały nerwy gdy miał kontakt z pyszałkiem który uważał, że pozjadał wszystkie rozumy. Jakby tego było mało taką osobę poza zarozumiałością często cechuje też duża doza arogancji, a wręcz lekceważenie drugiego człowieka, kwitowane butnym uśmieszkiem.

Jeszcze pół biedy, gdy ktoś taki prezentuje jakiś tam poziom, posiada zdolności, talenty, osiągnięcia. Jednak zazwyczaj często się zdarza, że zarozumialec nie ma się czym pochwalić, a uważa się za pępek świata. Cóż, celnie to kwituje stare polskie przysłowie – ‘’kto sam nic nie wart ten drugiemu dobrego słowa nie powie’’.

Co ciekawe, wiele razy ludzie wartościowi, wnoszący swoją osobą naprawdę wiele dla dobra ludzkości, są zadziwiająco skromni. Ktoś mądrze stwierdził mniej więcej, że’’ pusty kłos kieruje się ku niebu, zaś pełny ku ziemi’’.

Być może przesadzam, ale sam sobie nie wyobrażam bycia butnym. Choćbym dostał Nobla, stał się miliarderem, albo okrzyknięto by mnie uczonym wszechczasów, nadal pozostałbym sobą. Bardzo tu mi odpowiada żydowskie porzekadło mówiące, że ‘’pokora wywyższa człowieka, pycha poniża’’.

Niestety, wygląda na to, że żyjemy w czasach gdzie skromność nie jest w cenie, a pychę traktuje się jako zaletę. Niemniej pozostaje pewne odstępstwo od reguły, a uściślając fałszywa skromność. To już chyba lepiej pozostać sobą, aniżeli udawać pokorę.