Często zdarza mi się myśleć o Polsce i Polakach, o ich wadach i zaletach, o licznych sprawach z nimi związanych. I tak sobie myślę, że po solidnym główkowaniu na te tematy człowiek dochodzi do dość karkołomnych wniosków.
Jedni twierdzą, że Polacy to nieudacznicy, co nie potrafią nic załatwić, gryząc się wyłącznie między sobą. Drudzy zaś uparcie uważają, że nasi krajanie to wielki naród, zdolny do czynów iście tytanicznych. Ja zaś plasuję się jakby po środku, twierdząc, że Polacy to nacja jakby schizofreniczna, łącząca onieśmielającą wielkość, z plugastwem, małością i przywarami jednocześnie.
Na poparcie moich słów niech posłuży historia. Ta ‘’nauczycielka życia’’ dobitnie to udowadnia. Niech za przykład posłuży chociażby I RP – państwo potężne, mocarstwo w skali europejskiej, z którym wszyscy się liczyli. Potrafiliśmy ten cud stworzyć, a jednocześnie go zniszczyć poprzez rodzimą głupotę, prywatę, i krótkowzroczność. I zaowocowało to ponad stoma latami zaborów. I o dziwo właśnie te ciężkie czasy spajały Polaków, dążących za wszelką cenę do niepodległości. Napoleon miał powiedzieć, iż ‘’dla moich Polaków nie ma rzeczy niemożliwych’’. I przyszła ona w 1918 r. Młode państwo miało wiele wad, ale szansę na wyjście na prostą pokrzyżowała nowa wojna. I też wtedy nasi rodacy się nie załamali, stworzyli państwo podziemie, ewenement na skalę światową, gdzie funkcjonowała m.in. oświata i sądownictwo. Podobno sam Hitler miał powiedzieć, że ‘’Polacy to najinteligentniejszy naród, z jakim walczyliśmy podczas tej wojny’’. Kres II wojny światowej przyniósł nową okupację – tym razem sowiecką. I tym razem rodacy nie załamali rąk, najpierw byli ‘’żołnierze wyklęci’’, potem wydarzenia poznańskie, KOR, aż wreszcie powstanie Solidarności. I wreszcie doczekaliśmy się upragnionej wolności, co prawda ta Polska ma wiele wad, ale jest. Churchill miał w zwyczaju powiadać, iż ‘’Polacy to najwspanialszy naród w czasie wojny, ale najgorszy w czasie pokoju’’.
Moim zdaniem Polska może być potężna, pod warunkiem, że będzie nią rządzić mądry władca, niwelujący wady, a podnoszący zalety, typu dajmy na to Bolesław Chrobry, Kazimierz Wielki albo też dynastia Jagiellonów. Dyktatura raczej nie wchodzi w grę, widzę tu bardziej mądrego rozjemcę, który umie porozumieć się ze wszystkimi stronnictwami. Taki mam pogląd końcowy, na całą tę sprawę.
